Άλλο ένα ποτήρι..

Καθισμένος σε αυτήν την γνωστή θέση. Ακόμα μια φορά. Και να σκέφτομαι,τι άλλο... ;
Πάει λίγος καιρός που δεν ήθελα τίποτα άλλο για να είμαι ευτυχισμένος. Και τώρα πάλι πίσω στη φθινοπωρινή μελαγχολία και μιζέρια. Με ψυχολογικές μεταπτώσεις που ακολουθούν τα σκαμπανεβάσματα της θερμοκρασίας. Αντιστρόφως ανάλογα.
  Οι κλιματικές συνθήκες  κατάλληλες για ευδιαθεσία. Ήλιος παντού,καθαρός ουρανός. Έρωτας σε όλη την πόλη. Καλοκαιρινός. Όψιμος. Εδώ όμως το ραδιόφωνο παίζει μια μελαγχολική μελωδία. Τα βιβλία μένουν ανοιχτά να περιμένουν,και όλα μοιάζουν τόσο άδεια και βαρετά. Υποχρεώσεις που σε πιέζουν πάνω από το κεφάλι σου επίμονα. Που βρίσκονται παντού όπου κι αν κοιτάξεις.

Και περιμένεις,υπομονετικά. Ή μήπως δεν πρέπει;  Ο χρόνος είναι αυτός που κρίνει. Προς το παρόν,αντιμετωπίζεις ότι σου συμβεί με ψυχραιμία και εγκράτεια. Έτσι έμαθες να κάνεις. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει σε αυτή τη ζωή,αργά ή γρήγορα. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Είναι συμπαντική νομοτέλεια.
 Το ποτήρι σε κοιτάζει μισοάδειο,και το τσιγάρο στο τασάκι,περιμένει υπομονετικά να το ξαναπιάσεις. Μια γερή ρουφηξιά,και μια σκέψη στο άπειρο,καθώς διαλύεται ο καπνός. Μακάρι να μπορούσαν να διαλυθούν έτσι και όλες οι σκοτούρες. Το μυαλό δουλεύει μόνο του,με εικόνες του παρελθόντος να σε κατακλύζουν,δημιουργώντας αυτομάτως μια κατατονία. Δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα όμως. Σχεδόν τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
 Και είναι αλήθεια. Όμως δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς πεσσιμιστικά. Όσα όνειρα κι αν είδες να πέφτουν και να σπάνε. Να γκρεμίζονται σε μια στιγμή. Όσες φιλοδοξίες. Όσες χαρούμενες στιγμές έφυγαν. Όλα αυτά είναι το κρασί που ξαναγεμίζει το ποτήρι σου. Το πίνεις μια και έξω να σε κάψει στιγμιαία,και να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άσπρο πάτο.

Μη φοβάσαι.

Όταν αναζητούμε αιτίες,κάνουμε ερωτήσεις. Προσπαθούμε να βρούμε κάτι που θα μας καθησυχάσει. Κάτι που θα μας ηρεμήσει. Τελικά όμως τι ψάχνουμε πραγματικά;
Είναι αυτό που θα μπορέσει να μας προσφέρει την εσωτερική μας ασφάλεια. Να νιώσουμε εμείς ασφαλείς. Να συνειδητοποιήσουμε ή και να πείσουμε τον εαυτό μας πολλές φορές,ότι όλα είναι έτσι όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε.
Και κάπως έτσι,προσφέρεται απλόχερα μια ψευδαίσθηση. Τις περισσότερες φορές,τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται,και όσο και να νομίζουμε ότι βρήκαμε τη λύση,αυτό δε συμβαίνει. Γιατί πολύ απλά εμπιστευόμαστε μια ψευδαίσθηση. Μια στρεβλή παρουσίαση της πραγματικότητας. Διαστρεβλωμένη οπτική γωνία.
Και τότε παρουσιάζεται η αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση σε όσα βεβιασμένα συμπεράσματα εξάχθηκαν. Γιατί δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Απλά ελπίζεις να ισχύουν έτσι όπως τα σκέφτηκες,για έναν λόγο. Έτσι είσαι καλύτερα προετοιμασμένος.
Και πάλι καταλήγουμε στο ίδιο ζητούμενο. Συναισθηματική ασφάλεια.
Αλλά πρόσεξε. Κανείς δεν είναι άτρωτος στο τέλος. Και η καλύτερη προετοιμασία γίνεται μόνο όταν το γνωρίζεις ήδη αρκετά καλά αυτό.

Ξενοδοχείο μυριάδων αστεριών

Συνήθεια να γυρίζεις ξημερώματα. Όχι μόνος. Όμορφες μέρες. Πού σταματάει και πού τελειώνει η στιγμή;
Είναι αυτό που νομίζεις ή απλά ζεις στο δικό σου κόσμο με αυταπάτες;
Κοιτάς τις πληγές σου και το ρολόι. Η συντροφιά και πάλι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Το ποτήρι,το μολύβι,το χαρτί και η σιωπή. Ελπίζεις ότι συμβαίνει κάτι,με τον τρόπο που έπρεπε. Όμως είναι έτσι;
Όταν το ξενύχτι γίνεται συνήθεια,κάτι έχει αλλάξει. Αναμφίβολα.
Αυτή την αλλαγή την αποζητάει το μυαλό καιρό,και το σώμα. Είναι μια κάθαρση της ψυχής στον καλοκαιρινό αέρα,σαν όλα να φεύγουν μεμιάς από πάνω σου. Τελικά αυτό ζητούσες;
Μόνο ειλικρίνεια. Θέλω να ακούω την αγάπη. Ρίγος με πιάνει στον απόηχο της,έτσι,καθώς ο ήλιος βγαίνει. Και μόλις πέσει πάλι,θα είσαι ακόμα εκεί να χάνεσαι στη νύχτα;

Ημέρα της μαρμότας.

Πόσες πιθανότητες υπήρχαν να συμβεί πάλι αυτό;
Την ίδια χρονική περίοδο να βρίσκεσαι στην ίδια ακριβώς θέση που ήσουν και πριν 6 μήνες. Ε λοιπόν δεν ξέρω αν ο Θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο όπως συνήθιζε να λέει ο Αϊνστάιν. Όμως αν αυτό συμβαίνει ,τότε σίγουρα είναι μια κακοστημένη παρτίδα με εντελώς λάθος συγχρονισμό. Δεν εξηγείται αλλιώς.
  Πέρασαν οι τρείς πρώτες ώρες της μέρας,και είμαι και πάλι μόνος,χωμένος στις σκέψεις και στις σημειώσεις. Πρέπει να το καταφέρω. Πρέπει να συγκεντρωθώ. Με ρωτάς αν μπορώ;
Με ρωτάς αν θέλω;
Όλα πάλι περιπλέκονται και όλα ξεκινούν ξανά από την αρχή. Δεν πρέπει να αποκλείσεις τίποτα. Όχι ακόμα. Με τη σκέψη μπορείς να καταφέρεις να προσαρμόσεις στα δικά σου μέτρα και σταθμά,ακόμα και την πιο στημένη παρτίδα. Το πιο στημένο παιχνίδι. Μόνο σκέψου καθαρά. Μοναδική προϋπόθεση για να το πετύχεις. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι. Το πιο δύσκολο κομμάτι,να ενώσεις τα σημεία που λύνουν το γρίφο. Τα σημεία του εαυτού σου. Όλα πτυχές δικές σου. Μέρος σου και μικρογραφία σου. Λοιπόν τι λες;
Θα τα καταφέρεις;

Μόνο αν προσπαθήσεις θα το διαπιστώσεις.

Είσοδος/Έξοδος.

Είναι το αυθόρμητο...Από'κει ξεκίνησαν όλα. Αλλά κρίμα να μην σε ξαναδώ από τόσο κοντά. Ο καθένας επιλέγει όμως. Είναι άγραφος κανόνας.
  Κι εκεί που τα συζητούσαμε,είπαμε ότι κάποιος από τους δύο θα πληγωθεί. Ήταν γνωστό από την αρχή. Εξάλλου ο έρωτας,σε αντίθεση με την αγάπη,είναι εγωιστικό συναίσθημα.

Το θέμα εντοπίζεται αλλού. Ό,τι ζεις με έναν άνθρωπο,βρίσκεται ανάμεσα σε σένα και σ'εκείνον. Είναι τα πράγματα που σε ενώνουν μαζί του.
  Εκεί έρχεται η διαδικασία της επιλογής. Μπορείς να τα κρατήσεις,ή μπορείς να τα φυσήξεις και να φύγουν. Όπως φυσάει κάποιος τη σκόνη. Τη σκόνη του χρόνου σε αυτήν την περίπτωση.

 Αλλά να ο κοινός τόπος και της αγάπης,και του έρωτα. Και στα δύο συναισθήματα,δεν υπάρχει μέση οδός. Δεν υπάρχουν ημίμετρα. Δεν υπάρχει το λίγο,μόνο το καθόλου και το πολύ.
 Δεν υπάρχει ίσως,μάλλον και ναι μεν,αλλά... Δεν υπάρχει όριο. Δεν υπάρχει το ως εδώ και μη παραπέρα.

Κι επειδή οι ανθρώπινες σχέσει είναι διμερείς. Ελπίζεις.
 Απλά τολμάς,κι ελπίζεις να νικήσεις. Αλλά ακόμα κι αν χάσεις,κι αν πληγωθείς..ακόμα κι αν χάσω,κι αν πληγωθώ,έχω εμένα. Εμένα,να με παρηγορώ και να με συνετίζω.

Εσύ,να δω από σένα πώς θα ξεφύγεις.

Α. όπως ο κίνδυνος

Στο δρόμο πάλι...και ξέρεις τι είχε γίνει μετά την τελευταία φορά, ε;;   Δεν ξέρεις;  

Δεν πειράζει,πέρασε τώρα... Και από το πουθενά,βρίσκεσαι με κάποιον να κάνετε διάλογο..

-Ξεκινάμε;

-Ναι,αλλά να το πάμε λίγο γρήγορα;

-Mέσα.

Οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά. Ανεβαίνει ο ρυθμός,φεύγεις στον άδειο δρόμο.. Ή μήπως δεν ήταν και τόσο άδειος;

Tότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Έκρηξη αδρεναλίνης. Δεν είσαι ο εαυτός σου. Αδρεναλίνη σε όλο σου το σώμα. Σε καταλαμβάνει μια υπερένταση και μια ευφορία συνάμα. Αδρεναλίνη,αδρεναλίνη,αδρεναλίνη,αδρεναλίνη. Δεν σταματάς πουθενά. Δεν περιμένεις τίποτα. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Το κεφάλι σου άδειασε από τις σκοτούρες. Δεν υπάρχει αύριο. Υπάρχει αυτή η στιγμή,εσύ και η αδρεναλίνη σου. Αδρεναλίνη να σε πλημμυρίζει. Με κάθε σου κίνηση.

Ήταν λίγα λεπτά. Αλλά θα τα θυμάσαι για πάντα. Και θα το επαναλάβεις σε κάθε ευκαιρία.

Αδρεναλίνη να σε τυφλώνει και να σε μανιπουλάρει. Μεθυστικό παραλήρημα σε μια όαση έντασης και έκστασης. Το μυαλό αδύναμο ν'ακολουθήσει ή απλά ανίκανο ν'αντισταθεί;

Μη σταματήσεις!

Αυτή η ώρα ήταν η κατάλληλη. Μια πόλη που ακόμα κοιμάται,και αναρωτιέσαι για πόσο ακόμα θα το κάνει. Έμεινες να στέκεις εκεί,και να σκέφτεσαι.
Τελικά τι αληθινό υπάρχει στη ζωή σου;
Αρνείσαι πεισματικά να δεις τι συμβαίνει,αλλά το συνειδητοποιείς. Αναγκαστικά.
Και ξεκινάς να περπατάς σε άδειους δρόμους.
Γύρισα πίσω. Εκεί που χωριζόμασταν μετά από τις βραδιές που περνούσαμε μαζί.
Μια ανάμνηση,σαν να έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Δεν με νοιάζει όμως,γιατί αυτά είναι που μένουν. Αυτά είναι που κρατάς.
Είναι τα βροχερά απογεύματα με τον καφέ,και τη βροχή να κυλάει στο τζάμι. Βρεγμένα ρούχα να στεγνώνουν μαζί,και ομπρέλες ξεχασμένες.
Και κάποτε όλα καταρρέουν,απλά γιατί δεν ήταν στη μοίρα τους να κρατήσουν. Τυχαίνει. Εξάλλου τα πράγματα συνήθως δεν έρχονται όπως τα θες. Όμως σου μαθαίνουν πράγματα,και είσαι ευτυχισμένος. Γιατί η ζωή είναι ωραία με τις εκπλήξεις της.
Φίλοι που νόμιζες ότι ήταν εκεί για σένα,έφυγαν. Και δεν στεναχωριέσαι γιατί έφυγαν,αλλά γιατί φέρθηκαν έτσι. Όμως σκέψου τι έμαθες μετά από όλο αυτό.
Θα μπορούσε να πει κανείς,ότι οι ανθρώπινες σχέσεις,είναι σαν τις δημόσιες συγκοινωνίες. Αν φοβάσαι ότι θα ξεμείνεις κάπου,ακόμα και το λάθος λεωφορείο να πάρεις,θα σε πάει κάπου αλλού,και μετά θα πάρεις κι άλλο λεωφορείο,για να μην ξεμείνεις εκεί που βρέθηκες. Στο τέλος,θα έχεις πάρει το σωστό,και τότε θα το ξέρεις,γιατί τότε μόνο θα φτάσεις σπίτι σου.

Πρόχειρα λόγια,άδειοι δρόμοι,περίεργοι τύποι,λεωφορεία που δεν έρχονται κι εσύ να περπατάς. Προσπαθώντας να γεμίσεις τη μοναξιά του δρόμου,ή μήπως τη δική σου;
Δεν έχει σημασία. Απλά μη σταματήσεις ποτέ να χαμογελάς,κι όλα τα υπόλοιπα θα είναι εκεί να σε περιμένουν. Να μαθαίνεις.

Μ.

Είχα ανάγκη από μια εξομολόγηση. Ένα κείμενο χωρίς ποιητικά πρέπει. Αλλά κάτι που πρέπει να ακουστεί. Τις τελευταίες μέρες,πάνω που δεν μονοπωλούσες τη σκέψη μου πλέον,ήρθε ένα γεγονός από το πουθενά.
-"Ξέρεις,έφυγε ο Μ.".
-"Kαλά και που πήγε;" χαμένος στις σκέψεις μου..
-"Έφυγε για ένα τελευταίο ταξίδι στην εθνική."

Όλα μονομιάς σκοτείνιασαν γύρω μου. Άρχισα να σκέφτομαι ότι πράγματα που θεωρείς δεδομένα,δεν είναι. Κλισέ σκέψεις που λησμονεί κανείς εύκολα. Όμως η απώλεια η συγκεκριμένη,ήταν ισχυρό σοκ.
Πάει καιρός που συναντήθηκα με τον Μ.
-"Τρως; O M. είναι έξω στο μπαλκόνι και με ρωτάει τι κάνεις."
-"Βγαίνω πες του."

Ο Μ. στεκόταν αγέρωχος να καπνίζει το τσιγάρο του,αγναντεύοντας το γρασίδι,έτσι όπως το έλουζε ο ανοιξιάτικος ήλιος. Με βλέπει και χαμογελάει. Τα πράσινά του μάτια,γεμάτα καλοσύνη μου άνοιγαν την καρδιά τους.
Με ρωτούσε για τη ζωή μου,για τις γκόμενες,τους φίλους,τα ξενύχτια. Με ρωτούσε,και μιλούσαμε,κι έλεγε και τα δικά του. Κι άκουγα με προσοχή. Πέρασαν δυο ώρες χωρίς να το καταλάβω. Χαιρετηθήκαμε,κι από τότε είχαμε να τα πούμε. Μάθαινα ότι ρωτούσες για μένα,και ότι ήσουν καλά.
Μου αρκούσε.
Αδερφέ μου,θα μου λείψεις. Θα μου λείψουν τα μελαγχολικά σου μάτια. Θα μου λείψη η μορφή σου,θα μου λείψει η φωνή σου.Κι όχι μόνο σε μένα.
Ήσουν μια ταλαιπωρημένη ψυχή. Κι έφυγες έτσι. Κρίμα ρε Μ.
Θα τα λέμε που και που ελπίζω. Να προσέχεις Μ. Καλό ταξίδι.


Υ.Γ. Εύχομαι όχι άλλες στεναχώριες στην οικογένεια του Μ.

Μπουφανάκι..

Και πάλι στη γύρα να ελπίζω
πως θα αντέξω να το υποστώ κι αυτό.
Κι ας είναι μια αποτυχία
να με βαραίνει τόσο πολύ,μέσα από χιλιοειπωμένα κλισέ
και στερεότυπα της νύχτας.
Το ξημέρωμα σε θυμίζει,μα δεν έχει τίποτα δικό σου
ήταν η δική σου ζωή,κι ο θάνατός σου.
Δεν αντέχει άλλο η καρδιά μου,να πονάει στην αλήθεια,
γι'αυτό κοίτα με στα μάτια και προσπάθησε να φανταστείς.
Να δεις όσα δεν τολμάς ν'αντικρύσεις,κι ας είναι να φοβηθείς.
Εγώ θα είμαι στο γνωστό σημείο,να περιμένω,το διαφορετικό.
Αφέσου λίγο ακόμα,στην αγκαλιά του ονείρου,
και θα είναι ο ουρανός,ένα κρεβάτι ερωτικό.

Στο παρελθόν λοιπόν.

Κάτι τέτοιες είναι οι ώρες που μονοπωλείς τη σκέψη μου. Γιατί και πώς το κάνεις ;
Κι εγώ για να γεμίσω τον χρόνο μου,καταλήγω ν'αναπολώ σκέψεις παλιές και ξεχασμένες,εποχές αλλοτινές κι αγαπημένες.
Στο παρελθόν λοιπόν η σκέψη μου κάτι τέτοιες ώρες. Στα χρόνια που φεύγουν. Είναι πολύ σημαντικό ο χρόνος που περνάει να είναι δημιουργικός. Γι'αυτό λοιπόν προσπάθησε να κάνεις κάτι που να σε γεμίζει. Πρόσεξε όμως, να το νιώθεις,κι όχι απλά να είναι κάτι που να σε βοηθά να περάσεις την ώρα σου. Γιατί τότε επιβαρύνεται το "κάρμα" σου. Αν και για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος,απλά κάπως έπρεπε να το αιτιολογήσω.
Στο παρελθόν λοιπόν πάλι να τριγυρίζουν οι σκιές μας. Όνειρα,βιώματα και γνωριμίες. Κι όλα αυτά να σε στοιχειώνουν μέχρι σήμερα. Κι όχι μόνο εσένα. Και τότε πώς το αντιμετωπίζεις; Προχωράς ή συνεχίζεις; Και φτάνει η στιγμή που είσαι τόσο μπερδεμένος,και ενίοτε απογοητευμένος.
Ότι απόφαση κι αν πάρεις,θυμήσου,μη σπαταλάς τον χρόνο σου και κάνε κάτι που ν'αξίζει.

Και μιας και αναφερόμαστε στο παρελθόν....

Ο φίλος

Και τώρα δίπλα μου πάλι,βαρετέ,και συνάμα πανταχού παρών,φίλε μου.
Όλα κυλούν πεζά. Ακόμα περνάμε τις νύχτες παρέα,να βυθιζόμαστε στη μιζέρια μας. Μίζερα όνειρα,μίζερες ιδέες,μίζερες λέξεις για να περιγράψουν τη ζοφερότητα της κατάστασης που έχουμε και οι δύο περιέλθει. Τελικά είσαι μόνος σε αυτή την ιστορία μου λες.
Όμως φίλε μου σου λέω έχω εσένα. Ελπίζω να ωριμάσουν οι καταστάσεις και να μην θυμόμαστε τίποτα απ'όλο αυτό. Να είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Κι όσο για σένα μικρή μου,που λείπεις αυτή τη στιγμή,θέλω να σου πω,ότι τα όνειρά μου τα ήξεραν τέσσερις τοίχοι,πριν να σε γνωρίσω. Και πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου,ξαναφάνηκες. Είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσω τα λόγια αυτή τη στιγμή. Αλλά ο φίλος με συμβουλεύει να το κάνω. Κρίμα. Ένα άλλο ξημέρωμα θα αφεθώ στο ερωτικό σου μανιφέστο. Το υπόσχομαι.

Ίσως.

Και έτσι όπως σε κοιτάζω,αναρωτιέμαι.. Τι κάνω εδώ μαζί σου,τι κάνεις εσύ μαζί μου;
Τι είναι αυτό πού μας έχει φέρει τόσο κοντά; Δοκίμασε να μου πεις,αλλιώς θα αναβιώσουν όλες οι ανασφάλειες μαζί,και τότε θα είναι αργά.

Σου είχα πει
πως είμαι εδώ,
χωρίς ντροπή
δεν θα σκεφτώ,
πως σ'είχα δει
σε έναν άλλο εαυτό.

Είναι μυστήριο το ξέρω,
αλλά δεν βλέπω,
πώς κάθομαι μαζί σου και σε θέλω,
χωρίς καμία αντίρρηση να φέρω.

Και δεν ξέρω γιατί ακόμα,
τον εαυτό μου σε φυγή δεν τρέπω,
ήθελα ν'αναλογιζόμουν λίγο,
πως θα σταματούσα ν'άγγιζα αυτό το σώμα.

Ίσως.

Ποδαρικό

Και είναι εκεί που συλλογίζεσαι.. Εκεί που κάνεις έναν απολογισμό.. Και βλέπεις ότι ίσως τελικά κάτι να είναι διαφορετικό φέτος. Η ατυχία σ'έχασε για λίγο. Την πρώτη μέρα εισπράττεις συναισθήματα. Ικανά να σε ωθήσουν να πιστέψεις στην αλλαγή. Και μόλις αυτά εξασθενήσουν,κάτι άλλο πιο δυνατό έρχεται.
Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια. Ένας αριθμός σε χρόνο παρελθοντικό,που δεν θα έπρεπε να σε επηρεάσει,όμως σε καταφέρνει. Και τότε τι κάνεις; -Τότε αποφασίζεις πως θα συνεχίσεις με βάση δύο πράξεις. Πρόσθεση ή αφαίρεση. Εσύ διαλέγεις.
Πρόσθεση λοιπόν,γιατί έχεις μάθει να τολμάς,ή μήπως επειδή κουράστηκες;
Το ζητούμενο είναι ένα. Αν θα μείνεις μέχρι το τέλος. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση,η ατυχία σε βρίσκει,και τότε θα είναι αργά.
Καλή χρονιά.