Δεν ήταν πραγματική ανάγκη εξωτερίκευσης αυτό το κείμενο. Αλλά ίσως και να είναι.
Ίσως από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να γενικεύσω όλα όσα σκέφτομαι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω.
Όπως και να'χει αυτά είναι κάποιοι προβληματισμοί που είχα πρίν λίγο καιρό. Όχι ότι δεν τους έχω ακόμα, απλά πλέον είναι πιο ισχνοί.
Λοιπόν πες μου.
Πόσα πράγματα είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να κρατήσεις μια αγάπη;
Για να κρατήσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου;
Κάποιον που μέχρι πρότινος ήταν πολύ σημαντικός;
Και τώρα,είναι ακόμα,αλλά τώρα εσύ έχεις μπερδευτεί. Τον θες πολύ,αλλά πόσο εαυτό θα χάσεις για να τον ανταλλάξεις με εκείνον; Κι εκείνος; Θα χάσει καθόλου εαυτό;
Ή μόνο εσύ θα πρέπει να αλλάξεις;
Είναι κάποιες στιγμές που έχεις φτάσει σε τέλμα και αναρωτιέσαι. Από δω και πέρα τι; Τι πιθανότητες υπαρχουν;
Πόσο εύκολα αφήνεις να φύγει από δίπλα σου ένας άνθρωπος που αγάπησες τόσο πολύ;
Κάποιος που ερωτεύτηκες όσο κανέναν άλλον;
Που ξέφυγες από τα προσωπικά σου όρια γι’αυτόν;
Ίσως στο τέλος να μην ερωτεύεσαι τους ανθρώπους και όσα ζεις μαζί τους,αλλά αυτά τα οποία έχεις φανταστεί ότι θα ζήσεις μαζί τους.
Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Όταν ο άλλος Δεν έχει παρόμοια φαντασία και απλά σιγά-σιγά,μέρα με τη μέρα γκρεμίζονται όλα όσα φαντάστηκες,όλα όσα περίμενες,όλα όσα ερωτεύτηκες.
Όλες οι ιδέες.
Και μία-μία,οι προσδοκίες πέφτουν αργά και σπάνε.
Και κάνουν θόρυβο.
Πολύ θόρυβο.
Τον θόρυβο που κάνει κάτι εύθραυστο όταν σπάει.
