Νύχτα

Στης πόλης το λαβύρινθο,ταπεινός οδοιπόρος. Σκιές,ψίθυροι,παράξενοι ήχοι...
Κοιμάται ποτέ;
Κάτι με παρασέρνει εδώ.
Το "σ'αγαπώ" το έγραψα κάποτε σ'εκείνον τον τοίχο. Κι έμεινε εκεί,να θυμίζει την άρνησή σου..
Αυτοκίνητα,μέταλλα κρύα,ανέκφραστα.. Κάπως έτσι ήσουν κι εσύ όταν αντίκρυσες εκείνον τον τοίχο.
Κι εγώ συνέχεια στον έδειχνα,μήπως και σπάσεις την αμήχανη σιωπή.
Μα εσύ μόνο με κοίταζες,καθώς στεκόμουν δίπλα σου στο κρύο.
Το κρύο της σιωπής σου...

Σκέψη ατέρμονη

Έξω βρέχει,αλλά εσύ δεν είσαι εδώ...
Ήταν μόλις προχθές που περπατούσαμε αγκαλιά.
Αγκαλιά,κι ο κόσμος απλωνότανε γύρω μας μικρός,μια σταλιά.

Σε είχα πλάι σαν να'ταν του Φθινοπώρου η πρώτη μπόρα.
Μια γλυκιά σου ματιά.
Το σ'αγαπώ να μου το πεις δεν έβλεπες την ώρα.
Μια πρόταση δίχως λέξεις.

Μυαλό δίχως σκέψεις,σε χάζευα απλά.
Μπροστά μου,δυο μάτια και δυο χείλη.
Όταν ανοίγουν,όλα χώμα...
Εκεί,στου Σεπτεμβριού το δείλι...

Οι μέρες κυλάνε...

Σκεφτόταν συνέχεια πώς θα πρέπει να αντιδράσει. Ήρθε σε δύσκολη θέση βλέπεις και ήθελε να το αποφύγει. Πάνω που είχε αποφασίσει και υπήρχε κάποιος για εκείνη,εντελώς ξαφνικά,μια μέρα,ήρθε ένας άλλος. Δεν ήθελε να το πιστέψει,αλλά αυτός ο "καινούργιος" την έκανε να αισθάνεται όπως δεν είχε νιώσει ποτέ. Την κοιτάει απλά,και μόνο αυτό της φτάνει. Αρκεί αυτό για να ξέρει οτι θα είναι δίπλα της σε ότι κι αν χρειαστεί.
Κι όμως εκείνη ακόμα διστάζει. Ποτέ δεν ήταν από τους ανθρώπους που τολμάνε.

Άδειο σπίτι,μπαίνω μέσα και κάθομαι στο γραφείο,δίπλα μου χαρτιά,αναμνήσεις όλες των τελευταίων ημερών. Το μυαλό μου παίζει παιχνίδια,και φέρνω πάλι εσένα στη σκέψη μου.
Άραγε πού να'σαι; Τι να κάνεις; Είναι όλα τόσο πεζά χωρίς εσένα. Πάει καιρός απο τότε που συναντηθήκαμε. Όχι πολύς. Να με σκέφτεσαι.
Κι όταν γράφεις στο χιόνι κάτι για μένα,θα'μαι ο αέρας που θα φυσάει και θα το δω. Κι όταν γράψεις στην άμμο,θα'μαι το κύμα που θα το σβήσω,και θα το πάρω μαζί μου,να το έχω πάντα δίπλα μου.

Όμως αυτές τις μέρες,θα τολμήσει. Το πήρε απόφασει,ύστερα από βαθύ στοχασμό. Πρέπει να το κάνει. Να μη νιώθει ύστερα τύψεις. Και θα το κάνει. Κι ότι βγει.

Κάποτε του είπε πως δεν πιστεύει ότι υπάρχει Παράδεισος. Κι εκείνος της απάντησε πως τι είναι Παράδεισος το καθορίζουμε εμείς. Παράδεισος μπορεί απλά να είναι εσύ κι εγώ.

Έτρεξε αμέσως να τον βρει. Μόλις τον είδε,κοιτάχτηκαν στιγμιαία. Ήταν όπως την πρώτη φορά. Χώθηκε στην αγκαλιά του. Τελικά,Παράδεισος υπάρχει,ψιθύρισε.

Στιγμές

Κάτσε και θυμήσου
όσο ήμουνα μαζί σου
πώς γελούσα κοιτώντας τον ουρανό.

Σκέψου λίγο,
συλλογίσου,
τι μου είπες
οταν ήθελα να φύγω;

Κοίτα πίσω,
αναλογίσου,
τη ζωή μας τη φτιάχνουμε εμείς.
Μόνοι επιβάτες στο πλοίο της ζωής.

Σε προκαλώ,
αναρωτήσου,
ήταν όλα αλήθεια;
ή μήπως φτιάχνω εγώ τα δικά μου παραμύθια;

Αυταπάτη ή Όνειρο;;;

Μια μικρή νότα απαισιοδοξίας για Παρασκευή απόγευμα. Ήταν μια ασυνήθιστη μέρα. Το κρύο έπεφτε βαρύ δεδομένης της ώρας. Κάποια στιγμή θεώρησε πως τα βάσανά του τελείωσαν. Όντως συνέβη αυτό,αλλά μόνο για λίγο,γιατί μετά ήρθε εκείνη. Τίποτα το ασυνήθιστο μέχρι εδώ για Παρασκευή. Κόσμος έρχεται και φεύγει. Το θέμα όμως είναι,τι σημασία θα έχει αυτό για σένα,για τον οποιονδήποτε. Έτσι λοιπόν,για εκείνον στην αρχή δεν είχε καθόλου.
Ύστερα απο λίγο η γνώμη του άρχιζε να αλλάζει. Όσο περνούσε η ώρα,τόσο μεγάλωνε το ενδιαφέρον,και από τις δύο πλευρές. Εκείνη σκεφτόταν διάφορα,κι εκείνος επίσης. Δύο άνθρωποι που απλά έδειχναν τα πάντα με ένα βλέμμα.
Η ώρα πέρασε για τα καλά. Στεκόταν ακόμα εκεί. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Και οι δύο το γνώριζαν από πριν ότι θα συνέβαινε. Ο πιο τολμηρός από τους δυο,έκανε την κίνηση που θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι. Δεν είναι όμως όλα στο χέρι μας. Δεν το υπολόγισε αυτό και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενε. Μέσα τους όμως και οι δύο γνώριζαν οτι τίποτα δεν τελείωσε,αλλά και τίποτα δεν άρχισε.
Η επόμενη ημέρα κύλησε ήρεμα,με λίγη ζήλεια βέβαια,που πάντα υπάρχει,αλλά απόλυτα δικαιολογημένη. "Δεν φταίω εγώ του είπε". Αυτός δεν μίλησε. Ίσως και να έφταιγες,σκέφτηκε,λιγάκι. Σε λίγο ήρθε το βράδυ που δεν ήταν και τόσο ευχάριστο. Τίποτα δεν πήγαινε όπως θα έπρεπε. Και μετά από αρκετό περπάτημα,και γενικότερα ευχάριστες στιγμές,η προσγείωση ήταν ακόμα πιο ανώμαλη.
Το ξημέρωμα τον βρήκε μόνο,βυθισμένο στις σκέψεις του με θέα την άδεια πόλη. Είναι όμορφα εδω κάτω σκέφτηκε,αλλά θα ήταν ακόμα πιο όμορφα αν ήμουν μαζί της. Ακόμα ζήλευε. Το βλέμμα της του είχε ξυπνήσει ένα παράξενο ενδιαφέρον...
Παράξενο ενδιαφέρον για ν'ανακαλύψει το ύπουλο,στημμένο παιχνίδι του έρωτα. Και γι'αυτό δεν κοιμήθηκε,ήταν πολύ νευρικός. Έπρεπε να κερδίσει και αυτή τη φορά. Ποτέ δεν έμαθε να χάνει,όσες φορές κι αν έφαγε τα μούτρα του.
Κι εκείνη σκεφτόταν.. Σκεφτόταν πως θα ήταν αν βρισκόταν μαζί του αυτές τις ώρες,αυτές τις μέρες.
Αμηχανία,και μια μελαγχολία. Την έχανε πάλι. Για πολλοστή φορά μέσα σε τρεις μέρες,μόνο που αυτή τη φορά,θα την χάσει για περισσότερο. Λίγο περισσότερο από την προηγούμενη φορά.Λιγάκι...
Αποχαιρετιστήκαν,αλλά κανείς τους δεν πρόσεχε τα λόγια του άλλου. Συγκεντρώθηκαν στο βλέμμα. Όμως ίσως να μην είχε σημασία πια. Όπως δεν είχε και για εκείνον στην αρχή.

(σ.σ. "οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα")

Αναζητήσεις

Μία σκέψη,ένα βλέμμα
μια ελπίδα στο κενό
ένα παράξενο θέμα.

Μια σκέψη στο κενό
ένα παράξενο βλεμμα
μια ελπίδα για ένα θέμα.

Μεταφορά:

Ένα βλεμμα στο κενό
μια παράξενη σκέψη
ένα θέμα χωρίς ελπίδα.

Μια ελπίδα σε ένα βλέμμα
ένα κενό θέμα
παράξενα δεν σκέφτομαι;

Φυγή

Αν στο παραμύθι που ζεις ακούς φωνές
προχώρα είναι οι γιορτές
που κάνουν οι νεραίδες τις Κυριακές.

Αν αντικρίσεις μεσημέρι το κακό
είναι μεταμφιασμένη η αγάπη
σε ένα γλυκό αρπακτικό.

Ζήτα ότι θες από τη ζωή
αλλά άνοιξε την πόρτα και δώσε στην κραυγή πνοή

Τα μεσάνυχτα οι ψυχές ξυπνούν
ένα νεο σπίτι αναζητούν.

Πιστευείς ότι πάνω σε μια σκια θα πεθάνεις;
Ότι το σώμα θα παραλύει σε κάθε φιλί που θα χάνεις;

Με ακούς; Μίλα μου τις νύχτες που τα αστέρια κάνουν δείπνο
στο φεγγάρι, γιατί ο έρωτας θα κάνει πάρτυ στην αυλή του ήλιου.

Χριστούγεννα

Όλοι μιλάνε για την εποχή του χρόνου που έχει τη μεγαλύτερη καταναλωτική και μη γιορτή,τα Χριστούγεννα. Μα κάποιος εκεί έξω δεν θέλει ούτε να τα σκέφτεται. Βλέπεις,θα τα περάσει πάλι μόνος του,ακόμα μια χρονιά,και δεν θέλει. Είναι βαρύς ο πόνος της μοναξιάς. Ήθελε μέχρι τα Χριστούγεννα να είχε βρει κάποια συντροφιά που θα απάλυνε αυτόν τον πόνο.
Έψαξε πολύ,και όταν τελικά τη βρήκε και θέλησε να την φέρει κοντά του,εκείνη αρνήθηκε. Όχι κατηγορηματικά,αλλά με περισσή ευγένεια. Με τρόπο που άφηνε περιθώρια,αρκετά φαρδιά,όσο το άνοιγμα των φτερών ενός κουνουπιού. Δύσκολο με λίγα λόγια,μα όχι και ακατόρθωτο. Έτσι και αυτός κάθε μέρα τη σκεφτόταν,και πάσχιζε να βρει τρόπους για να την προσεγγίσει,όσο το δυνατόν πιο ομαλά,ώστε να μην ερχόταν αντιμέτωπος και με δεύτερη άρνηση.
Κάθε βράδυ,όλα τα πιθανά σενάρια γυρόφερναν στο μυαλό του,και συνδυάζονταν με τρόπο που προέκυπτε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή στην αγκαλιά του,και ευτυχιά,για μια φορά τα Χριστούγεννα. Και τελικά η τόση σκέψη απέδωσε,μα τα Χριστούγεννα έιχαν πια περάσει,κι εκείνος τόσο μόνος.

Το όνομα

Ήταν σκεπτικός όλη την ώρα. Εδώ και δύο μήνες,ένα πρόσωπο στην αρχή και λίγο αργότερα το όνομα αυτού του προσώπου τον απασχολούν όλοενα και περισσότερο μέσα στη μέρα. Ανικανοποίητοι έρωτες,άστοχες προσεγγίσεις το παρελθόντος. Όλα ένα λάθος. Ή μήπως απλά μια σύμπτωση; Όχι και τόσο τυχαία καθώς φαίνεται. Μια σειρά από γεγονότα δείχνουν το ακριβώς αντίθετο. Κι όσο περνάει η ώρα,το όνομα της αντηχεί όλο και περισσότερο στο μυαλό του. Το ακούει όπου πάει. Το νιώθει όπου πάει. Μόνο έτσι μέχρι στιγμής μπορεί να την έχει κοντά του.
Τη σκέφτειται ακόμα. Πολλά τον βασανίζουν και δεν φταίει,αλλά έτσι είναι ο έρωτας. Αν μπεις σε αυτό το παιχνίδι,δεν υπάρχει γυρισμός. Είναι ένας δρόμος γεμάτος αγκάθια που δεν βλέπεις που καταλήγει. Δεν υπάρχει ορατότητα,ούτε καν για το επόμενο βήμα. Έχει όμως και μια άγρια ομορφιά. Την ομορφιά της περιπέτειας,και της ανακάλυψης ολοένα και κάτι διαφορετικού,κάθε φορά.

"Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ την. Μόλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα."

Χαλίλ Γκιμπράν- "Ο Προφήτης".

Πρακτικά θέματα

Σήμερα πρώτη μέρα του τελευταίου μήνα του χρόνου και η μέρα από το πρωί δεν φάνηκε καλή.. Εκνευρισμός και συσσωρευμένη αρνητική ενέργεια και όλα όσα έχεις σκεφτεί να πραγματοποιούνται τινάζονται στον αέρα. Και υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό,γιατί πως αλλίως θα ταρακουνιόσουν και θα ξύπναγες από τον ύπνο του Δικαίου; Πως αλλιώς θα έβγαινες από τη γυάλα που ζεις; Μια γυάλα που έφτιαξες κι έβαλες μέσα τον εαυτούλη σου και τον μικρόκοσμό σου... Ε λοιπόν αυτά συμβαίνουν όταν τα σχεδιάζεις όλα από το μηδέν και έχεις την απαίτηση όλα να πραγματοποιηθούν εδώ και τώρα. Ε λοιπόν όχι. Θα πραγματοποιηθούν βέβαια,μόνο αν συνεχίσεις να θες τόσο πολύ να δεις όσα σκεφτόσουν υλοποιημένα,και μόνο στην ώρα που κρίνουν αυτά οτι είναι η σωστή. Αλλιώς πας παρακάτω και συνεχίζεις τη μιζέρια της γυάλας σου.
Εκτός από αυτό,κοίτα και λιγάκι γύρω σου και σκέψου. Δες. Όλοι πλεον κυκλοφορούν με περισσότερα προβλήματα στο κεφάλι τους απ'ότι πρίν. Καλό είναι να μην προσπαθείς να τους προσθέσεις κι άλλα και να σκέφτεσαι πού και πού σε τι θέση μπορεί να βρίσκονται.
Υπέθεσε οτι είναι σε πιο δεινή θέση (από σένα) και τότε θα σκεφτείς καθαρά και θα σπάσεις τη γυάλα. Γιατί στην πράξη,ποτέ δεν υπήρχε πραγματικά.