Σκέψεις Καλοκαιρινές

Ένα σκυλί,ένα ζευγάρι,
ένα σύνθημα,το κύμα μη μας πάρει...
Κοιτάζω ακόμα και λίγο γνέφω,στον γυαλό αυτό μόνος μου να μην αντέχω,
και που είσαι συ,σε θέλω τώρα,
όχι ακόμα λες,δεν ήρθε η ώρα..
Κι εγώ τρέχω και δεν φτάνω,
να μου το πεις άμα είν'και δεν σου κάνω...
Και το σκυλί γαβγίζει και μόνο τρέχει,μοναχό στην παραλία δεν αντέχει,
και θέλει τώρα να τ'αγκαλιάσεις,φιλιά και χάδια να το χορτάσεις.

Μα είναι κρίμα η μελωδία αυτή
να παίζει μόνο στην Αθήνα!

Και δεν μπορώ,δεν προλαβαίνω,μη μου λές,
δεν μπορώ να περιμένω!
Και σου γελάω και σου γνέφω,μακριά από σένα δεν αντέχω..

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ να μην ακούς,και το γέλιο σου μακριά από μένα να'ναι
μα ΔΕΝ θυμάμαι να ΛΥΠΑΜΑΙ!

Και σου γνέφω και γελώ,μακριά από σένα δεν αντέχω,
μικρή βροχούλα,
γελαστούλα....

Ο σταθμός

Και το τραίνο φτάνει... Κοιταζόμασταν πολλή ώρα,ήταν σαν να σε ήξερα από καιρό. Είπες τίποτα; Δεν πρόλαβες. Μα μήπως άκουσες κάτι στη σιγαλιά του σταθμού; Ο θόρυβος του τροχού που κυλάει στις ράγες είναι διαπεραστικός. Μα μήπως παρατήρησες κάτι πέρα από κείνο το δέντρο;
Ήταν εκεί που καθόμουν δίπλα,εκεί που περίμενα να σε δω να εξαφανίζεσαι,σαν τραίνο που μόλις έφυγε. Και δεν χαιρέτησες,μα ούτε ξαναμίλησες,μονάχα χάθηκες. Κι έμεινε ξοπίσω μόνο ο γκρίζος τοίχος,και μια ριπή ανέμου να κόβει τη σιωπή. Ούτε ένας θόρυβος,ούτε ένας ήχος. Μόνο σιωπή,της απουσίας σου κραυγή.

Μια τελευταία ανάσα

Είναι λίγος καιρός,από τότε που έφυγες μακριά. Κατεύθυνση άγνωστη,όμως σημασία είχε οτι θα ήσουν μακριά μου. Ένα τελευταίο βλέμμα μαρτυράει πολλά πράγματα. Δύσκολος ο αποχωρισμός. Μπορεί να έκανα πολλά,μα αποδείχθηκαν ελάχιστα. Κι όμως σε ήθελα. Αρκούσε.
Και μετά,μου λες φεύγω. Θα ξανάρθεις σκέφτηκα,αλλά έτσι όπως χάθηκες στη συννεφιά,χάθηκες για πάντα. Άραγε είναι μακρύ το ταξίδι; θα σε ξαναφέρει καθόλου προς τα'δω; Είναι λίγο νωρίς για να ξέρει κάποιος. Απρόβλεπτα τα παιχνίδια του χρόνου,κι εμείς πιόνια σε καθορισμένο ταμπλώ. Ελπίζω κάποτε,κάπου να ξαναδώ αυτά τα μάτια να με αντικρίζουν. Σίγουρα θα τ'αναγνωρίσω.

Σούζα στη ζωή.

Κι έτσι κάπως ξεκινάς τη ζωή... Μια τεράστια ευθεία.
Υπάρχουν στιγμές που ξεκινάει μια ανηφόρα,μικρή στην αρχή,αλλά μεγαλώνει στην πορεία. Και μετά τις ορθοπεταλιές στην ανάβαση,ώρα για την κατηφόρα. Σφυρίχτρες,φωνές,κακός χαμός. Ποτέ άλλοτε,μια κατρακύλα δεν είχε τόση πλάκα. Και μετά πάλι ανηφόρα,αλλά τόση κούραση. Όμως ελπίζεις,γιατί βλέπεις οτι κάποτε θα τελειώσει. Το βλέπεις φαίνεται.
"Η ζωή είναι μπροστά σας(μας)." Αυτά τα λόγια ακούς και συνεχίζεις με περίσση δύναμη. Σου δίνουν κουράγιο. Και τώρα ακούγονται σφυρίχτρες,πολύ πιο λίγες απ'ότι πριν. Και δεν τελειώνει ακόμα. Τελικά τι θα κάνεις; Δεν ξέρεις που πάνε οι υπόλοιποι,απλά ακολουθείς. Μέχρι ένα σημείο όμως. Μετά πρέπει να φύγεις,να γυρίσεις να προλάβεις. Αλλά στο τέλος,θα βρεθείς πάλι κοντά τους,κι αυτή τη φορά,θα είσαι μόνος,μπροστά. Και πάλι σφυρίχτρες και κουδούνες,και χαρά. Τελείωσε τώρα. Είσαι σπίτι.