Στο παρελθόν λοιπόν.

Κάτι τέτοιες είναι οι ώρες που μονοπωλείς τη σκέψη μου. Γιατί και πώς το κάνεις ;
Κι εγώ για να γεμίσω τον χρόνο μου,καταλήγω ν'αναπολώ σκέψεις παλιές και ξεχασμένες,εποχές αλλοτινές κι αγαπημένες.
Στο παρελθόν λοιπόν η σκέψη μου κάτι τέτοιες ώρες. Στα χρόνια που φεύγουν. Είναι πολύ σημαντικό ο χρόνος που περνάει να είναι δημιουργικός. Γι'αυτό λοιπόν προσπάθησε να κάνεις κάτι που να σε γεμίζει. Πρόσεξε όμως, να το νιώθεις,κι όχι απλά να είναι κάτι που να σε βοηθά να περάσεις την ώρα σου. Γιατί τότε επιβαρύνεται το "κάρμα" σου. Αν και για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος,απλά κάπως έπρεπε να το αιτιολογήσω.
Στο παρελθόν λοιπόν πάλι να τριγυρίζουν οι σκιές μας. Όνειρα,βιώματα και γνωριμίες. Κι όλα αυτά να σε στοιχειώνουν μέχρι σήμερα. Κι όχι μόνο εσένα. Και τότε πώς το αντιμετωπίζεις; Προχωράς ή συνεχίζεις; Και φτάνει η στιγμή που είσαι τόσο μπερδεμένος,και ενίοτε απογοητευμένος.
Ότι απόφαση κι αν πάρεις,θυμήσου,μη σπαταλάς τον χρόνο σου και κάνε κάτι που ν'αξίζει.

Και μιας και αναφερόμαστε στο παρελθόν....

Ο φίλος

Και τώρα δίπλα μου πάλι,βαρετέ,και συνάμα πανταχού παρών,φίλε μου.
Όλα κυλούν πεζά. Ακόμα περνάμε τις νύχτες παρέα,να βυθιζόμαστε στη μιζέρια μας. Μίζερα όνειρα,μίζερες ιδέες,μίζερες λέξεις για να περιγράψουν τη ζοφερότητα της κατάστασης που έχουμε και οι δύο περιέλθει. Τελικά είσαι μόνος σε αυτή την ιστορία μου λες.
Όμως φίλε μου σου λέω έχω εσένα. Ελπίζω να ωριμάσουν οι καταστάσεις και να μην θυμόμαστε τίποτα απ'όλο αυτό. Να είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Κι όσο για σένα μικρή μου,που λείπεις αυτή τη στιγμή,θέλω να σου πω,ότι τα όνειρά μου τα ήξεραν τέσσερις τοίχοι,πριν να σε γνωρίσω. Και πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου,ξαναφάνηκες. Είναι πολύ δύσκολο να συγκρατήσω τα λόγια αυτή τη στιγμή. Αλλά ο φίλος με συμβουλεύει να το κάνω. Κρίμα. Ένα άλλο ξημέρωμα θα αφεθώ στο ερωτικό σου μανιφέστο. Το υπόσχομαι.

Ίσως.

Και έτσι όπως σε κοιτάζω,αναρωτιέμαι.. Τι κάνω εδώ μαζί σου,τι κάνεις εσύ μαζί μου;
Τι είναι αυτό πού μας έχει φέρει τόσο κοντά; Δοκίμασε να μου πεις,αλλιώς θα αναβιώσουν όλες οι ανασφάλειες μαζί,και τότε θα είναι αργά.

Σου είχα πει
πως είμαι εδώ,
χωρίς ντροπή
δεν θα σκεφτώ,
πως σ'είχα δει
σε έναν άλλο εαυτό.

Είναι μυστήριο το ξέρω,
αλλά δεν βλέπω,
πώς κάθομαι μαζί σου και σε θέλω,
χωρίς καμία αντίρρηση να φέρω.

Και δεν ξέρω γιατί ακόμα,
τον εαυτό μου σε φυγή δεν τρέπω,
ήθελα ν'αναλογιζόμουν λίγο,
πως θα σταματούσα ν'άγγιζα αυτό το σώμα.

Ίσως.

Ποδαρικό

Και είναι εκεί που συλλογίζεσαι.. Εκεί που κάνεις έναν απολογισμό.. Και βλέπεις ότι ίσως τελικά κάτι να είναι διαφορετικό φέτος. Η ατυχία σ'έχασε για λίγο. Την πρώτη μέρα εισπράττεις συναισθήματα. Ικανά να σε ωθήσουν να πιστέψεις στην αλλαγή. Και μόλις αυτά εξασθενήσουν,κάτι άλλο πιο δυνατό έρχεται.
Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια. Ένας αριθμός σε χρόνο παρελθοντικό,που δεν θα έπρεπε να σε επηρεάσει,όμως σε καταφέρνει. Και τότε τι κάνεις; -Τότε αποφασίζεις πως θα συνεχίσεις με βάση δύο πράξεις. Πρόσθεση ή αφαίρεση. Εσύ διαλέγεις.
Πρόσθεση λοιπόν,γιατί έχεις μάθει να τολμάς,ή μήπως επειδή κουράστηκες;
Το ζητούμενο είναι ένα. Αν θα μείνεις μέχρι το τέλος. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση,η ατυχία σε βρίσκει,και τότε θα είναι αργά.
Καλή χρονιά.