Κι εκεί καθόμασταν μαζί,παρέα,και λέγαμε τις "φτώχειες" μας. Μας πως πέρασαν έτσι τα χρόνια;
Ακόμα χθές θυμάμαι που η κάθε μέρα ήταν διαφορετική,που οι εποχές ξεχώριζαν,που ο κόσμος ερωτευόταν. Χθές ήταν που σε γνώρισα.
Μόλις χθές. Μα ξάφνου πώς άλλαξες έτσι; O χρόνος είναι που σ'έκανε έτσι;
Μα εσύ ακόμα είσαι παιδί. Έτσι ήταν τα παιδιά του χθές.
Και πόση αγνότητα έχουν αυτά τα μάτια; Πώς είναι,αλήθεια,να ήσουν παιδί του χθές;
H φτώχεια δεν μας άφησε να καταλάβουμε και πολλά...
Δεν πειράζει,αρκεί που σε γνώρισα. Αρκεί που είδα τα μάτια σου. Αρκεί που είδα το πρόσωπό σου. Αρκεί που με πήρες απ'το χέρι.
Αρκεί που υπάρχεις. Αρκεί που υπάρχετε.
