Χωρίς Τίτλο

Έλα λοιπόν μια φορά τη μέρα
έλα, γυναίκα νύχτα ξαπλωμένη
στο δρόμο των ρόδων αφημένη
μην με αφήνεις, είναι ο δρόμος μακρύς τη νύχτα.

Είναι σκληρός ο δρόμος
είμαι σίγουρος πώς τη ζωή
δε την γεμίζεις με οργή.

Έξω από το πάθος κρύβεται
η ψυχή στα ξένα.
Το ξέρεις πως η αγάπη βασανίζεται
στα πιο ωραία τραγούδια ευτυχισμένα.

Το ξέρεις πως η ασχήμια φαίνεται από τα μπαλκόνια
ναι το ξέρεις, η λύτρωση θα έρθει τα βράδια
που οι αργοναύτες θα πεθαίνουν στα καράβια.

Υγρή μέσα στη πίκρα και στο φόβο
σε ένα ατέλειωτο πόνο στα καλύβια
δε θα επιστρέφεις μόνο στα χρόνια
μαρτύρια της ασχήμιας.

Μπορείς να δεχτείς να συρθείς
στα πονεμένα δειλινά της νοσταλγίας
αλλιώς, όσο και αν είναι ολόφωτο το φεγγάρι
δε θα μπορείς να δεχτείς
την χαρά από το φεγγάρι.

Καθημερινότητα

Ουφ πολύ άγχος σήμερα, σημαντική μέρα αύριο…. Ανήσυχος ύπνος, και όλα τα καλά να τον συνοδεύουν. Ξύπνημα το πρωί, προετοιμασία για να υποδεχτείς σωστά και επιτυχώς αυτά που θα σου έρθουν σήμερα.
Και ξεκινάς, όλα πάνε ανέλπιστα καλά με το που διαβείς το κατώφλι του σπιτιού.
Πολύ καλό για να είναι αληθινό θα έλεγε ο πιο καχύποπτος… Φτάνεις στον προορισμό, όλα καλά, θετική σκέψη, αν δεν πας εσύ καλά ποιος θα πάει??
Ανοίγεις την πόρτα κάθεσαι άνετα, αναπαυτικά.
H διαίσθηση σου, σου λέει ότι όλα είναι δεξιά… Αποφασιστικά ξεκινάς το βαρυσήμαντο έργο σου, η κριτική που σου ασκείται «μπόλικη» και στοχευμένη. Τελείωσες, βλέπεις και τους ανταγωνιστές σου… Όμως οι επικριτές τους λείπουν, κουράστηκαν να κρίνουν άλλο και μετά από σένα κι έφυγαν. Δεν μπορείς να αντιδράσεις σε αυτό που θα γίνει… Κρίμα κι ήσουν τόσο κοντά στην επιτυχία… Κρίμα… Αλλά δεν στα’πανε καλά. Τι είναι η ζωή??
Μια μεγάλη αδικία.

Φιλί

Γυμνή το φεγγάρι μην πληγώσεις
το γλυκό άρωμα του κορμιού σου να μου δώσεις.
Άσε με να φιλήσω ξανά
των χειλιών σου τα μάτια.

Δε έχει μείνει κάτι άλλο για να σου πω
το φτωχό μου μυαλό, κινδυνεύει από φωτιές
που καίνε τις πιο άπληστες κραυγές.

Θέλω να ακουμπήσω την ψυχή σου
σε ένα δειλινό, με ένα μαντήλι,
να σου χαρίσω φιλί Παραδείσου.

Και δε κοιτώ, δε θέλω κάτι άλλο
μονάχα να κοιτώ
και ναι σε κοίταξα και σε κοιτάζω
μα είμαι χαζός που ζήτησα κάτι παραπάνω.

Ταξίδια του νου

Μέσα στο σπίτι κάθεσαι,
Έξω αλλόκοτη εικόνα,
Κάπου σε κάποια Βαβυλώνα,
Ακούς τον χαμό•
Και χαίρεσαι και αγαλλιάζεις•

Τραγούδια εύφορης παραξενιάς.
Κάθεσαι πίσω,
και αφήνεσαι,
Μαύρος χειμώνας μοναξιάς.

Είναι βαρύ το δάκρυ της σιωπής σου,
Βαρύ και ξεχασμένο,
Μα είν’ γλυκό σαν το φιλί σου,
Γλυκό και μουδιασμένο.

Παρατημένος ήσουνα,
Εκεί σε κάποια χώρα•
Μέσα σ’ αγνώστους, τρελούς ,
Λεπρούς κι αφιονισμένους.

Μια μέρα όμως χάθηκες,
Σε τείχη δαιδαλώδη,
Και ψάχνει η γη για να σε βρει,
Της απονιάς τη λήθη να σου φέρει.

Μα όμως γιε μου,
δεν σε βρίσκει,
Έχει ξεχάσει την μοναδική σου εικόνα•
Εκεί , σε κάποια Βαβυλώνα.

Άδοξη Αγάπη

10 μικρές σιωπές κυριαρχούν στο δωμάτιο μου
σκλάβος μιας ανήμπορης καρδιάς και ψευτιάς.
Μην μου ταράζεις τα μυστικά της καρδιάς
άσε με να ζω στο πνεύμα του ωκεανού, του ανέμου.

Δε θέλω να ακούω για περιστέρια που φεύγουν
για άγνωστες πνοές του Σεπτεμβρίου που καλείς.
Μόνο μια στιγμή να σταθούμε και οι δύο στην αυλή
να βρούμε τις γιορτές του καλοκαιριού που μένουν.

Μην μου διαβάζεις λόγια αγάπης, του κόσμου
θα είμαι ωραίος τη νύχτα την ώρα που θα διαβάζουμε
τα απόκρυφα σημεία του εαυτού μου
σε παρακαλώ, στάσου να γεννηθούμε ξανά.

Να μην υπάρχει τίποτα, τίποτα όμως, ένας πόνος
της χαράς και της ικανοποίησης που έχουν οι Θεοί.
Άρχοντα μου, βοηθήσε με να μην μείνω μόνος
και να έχω τη τύχη που έχουν και οι θνητοί.

Το ταξίδι των ψυχών

Ψυχές στοιβαγμένες, σαν να πορεύονται σ’ αλλοτινό σκλαβοπάζαρο…
Κύριε, μπορώ να σταθώ λίγο κάτω απ’ την ομπρέλα σας;;;
Γραμμές χιαστεί σκεπάζουν ένα θολό παράθυρο…
Είναι ωραίο το ταξίδι των ψυχών, και με λιακάδα καλύτερο.
Πόνος διαπερνά το κορμί μου, σύγκρυο κι αντάρα.
Γιατί αργείς τόσο πολύ να έρθεις;;
Τα άκρα μου αρχίζουν και στεγνώνουν…
Πάω γυμνός σε χώρα χιονισμένη.
Ξοπίσω μου αφήνονται όλης της γης οι βασανισμένοι..
Με χαιρετάνε, κι εγώ μ’ ένα απέλπιδο βλέμμα τους παρατηρώ…
Μια απότομη σιωπή στοιχειώνει τα όνειρα μου…
Και μετά, πάλι λιακάδα….
ΘΑ ΒΓΩ ΝΙΚΗΤΗΣ!

Μιά μικρή εισαγωγή

Επιτέλους το ιστολόγιο αυτό παίρνει "σάρκα και οστά"... Εδώ και χρόνο συζητούσαμε τη δημιουργία του με τον έταιρο δημιουργό। Και να που σε μια τόσο μεταβατική περίοδο για όλους μας,έγινε και κάτι καινούργιο। Μέσα σε όλο των κακό χαμό των όσων γίνονται γύρω μας κάποιοι εκεί έξω έχουν όρεξη για νέα πράγματα,όρεξη ν'αλλάξουν τον κόσμο,όρεξη να μην επαναπαυθούν σε τίποτα,να μην θεωρήσουν τίποτα δεδομένο,να θέλουν να δει ο τόπος καλό,να θέλουν να υπάρχουν χαμόγελα। Αυτό ποτέ να μην το ξεχάσετε! Πάντα θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι! Θα είμαστε εσύ,εγώ,εμείς.