Χωρίς Τίτλο

Έλα λοιπόν μια φορά τη μέρα
έλα, γυναίκα νύχτα ξαπλωμένη
στο δρόμο των ρόδων αφημένη
μην με αφήνεις, είναι ο δρόμος μακρύς τη νύχτα.

Είναι σκληρός ο δρόμος
είμαι σίγουρος πώς τη ζωή
δε την γεμίζεις με οργή.

Έξω από το πάθος κρύβεται
η ψυχή στα ξένα.
Το ξέρεις πως η αγάπη βασανίζεται
στα πιο ωραία τραγούδια ευτυχισμένα.

Το ξέρεις πως η ασχήμια φαίνεται από τα μπαλκόνια
ναι το ξέρεις, η λύτρωση θα έρθει τα βράδια
που οι αργοναύτες θα πεθαίνουν στα καράβια.

Υγρή μέσα στη πίκρα και στο φόβο
σε ένα ατέλειωτο πόνο στα καλύβια
δε θα επιστρέφεις μόνο στα χρόνια
μαρτύρια της ασχήμιας.

Μπορείς να δεχτείς να συρθείς
στα πονεμένα δειλινά της νοσταλγίας
αλλιώς, όσο και αν είναι ολόφωτο το φεγγάρι
δε θα μπορείς να δεχτείς
την χαρά από το φεγγάρι.