Καθισμένος σε αυτήν την γνωστή θέση. Ακόμα μια φορά. Και να σκέφτομαι,τι άλλο... ;
Πάει λίγος καιρός που δεν ήθελα τίποτα άλλο για να είμαι ευτυχισμένος. Και τώρα πάλι πίσω στη φθινοπωρινή μελαγχολία και μιζέρια. Με ψυχολογικές μεταπτώσεις που ακολουθούν τα σκαμπανεβάσματα της θερμοκρασίας. Αντιστρόφως ανάλογα.
Οι κλιματικές συνθήκες κατάλληλες για ευδιαθεσία. Ήλιος παντού,καθαρός ουρανός. Έρωτας σε όλη την πόλη. Καλοκαιρινός. Όψιμος. Εδώ όμως το ραδιόφωνο παίζει μια μελαγχολική μελωδία. Τα βιβλία μένουν ανοιχτά να περιμένουν,και όλα μοιάζουν τόσο άδεια και βαρετά. Υποχρεώσεις που σε πιέζουν πάνω από το κεφάλι σου επίμονα. Που βρίσκονται παντού όπου κι αν κοιτάξεις.
Και περιμένεις,υπομονετικά. Ή μήπως δεν πρέπει; Ο χρόνος είναι αυτός που κρίνει. Προς το παρόν,αντιμετωπίζεις ότι σου συμβεί με ψυχραιμία και εγκράτεια. Έτσι έμαθες να κάνεις. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει σε αυτή τη ζωή,αργά ή γρήγορα. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Είναι συμπαντική νομοτέλεια.
Το ποτήρι σε κοιτάζει μισοάδειο,και το τσιγάρο στο τασάκι,περιμένει υπομονετικά να το ξαναπιάσεις. Μια γερή ρουφηξιά,και μια σκέψη στο άπειρο,καθώς διαλύεται ο καπνός. Μακάρι να μπορούσαν να διαλυθούν έτσι και όλες οι σκοτούρες. Το μυαλό δουλεύει μόνο του,με εικόνες του παρελθόντος να σε κατακλύζουν,δημιουργώντας αυτομάτως μια κατατονία. Δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα όμως. Σχεδόν τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Και είναι αλήθεια. Όμως δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς πεσσιμιστικά. Όσα όνειρα κι αν είδες να πέφτουν και να σπάνε. Να γκρεμίζονται σε μια στιγμή. Όσες φιλοδοξίες. Όσες χαρούμενες στιγμές έφυγαν. Όλα αυτά είναι το κρασί που ξαναγεμίζει το ποτήρι σου. Το πίνεις μια και έξω να σε κάψει στιγμιαία,και να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άσπρο πάτο.
Πάει λίγος καιρός που δεν ήθελα τίποτα άλλο για να είμαι ευτυχισμένος. Και τώρα πάλι πίσω στη φθινοπωρινή μελαγχολία και μιζέρια. Με ψυχολογικές μεταπτώσεις που ακολουθούν τα σκαμπανεβάσματα της θερμοκρασίας. Αντιστρόφως ανάλογα.
Οι κλιματικές συνθήκες κατάλληλες για ευδιαθεσία. Ήλιος παντού,καθαρός ουρανός. Έρωτας σε όλη την πόλη. Καλοκαιρινός. Όψιμος. Εδώ όμως το ραδιόφωνο παίζει μια μελαγχολική μελωδία. Τα βιβλία μένουν ανοιχτά να περιμένουν,και όλα μοιάζουν τόσο άδεια και βαρετά. Υποχρεώσεις που σε πιέζουν πάνω από το κεφάλι σου επίμονα. Που βρίσκονται παντού όπου κι αν κοιτάξεις.
Και περιμένεις,υπομονετικά. Ή μήπως δεν πρέπει; Ο χρόνος είναι αυτός που κρίνει. Προς το παρόν,αντιμετωπίζεις ότι σου συμβεί με ψυχραιμία και εγκράτεια. Έτσι έμαθες να κάνεις. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει σε αυτή τη ζωή,αργά ή γρήγορα. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Είναι συμπαντική νομοτέλεια.
Το ποτήρι σε κοιτάζει μισοάδειο,και το τσιγάρο στο τασάκι,περιμένει υπομονετικά να το ξαναπιάσεις. Μια γερή ρουφηξιά,και μια σκέψη στο άπειρο,καθώς διαλύεται ο καπνός. Μακάρι να μπορούσαν να διαλυθούν έτσι και όλες οι σκοτούρες. Το μυαλό δουλεύει μόνο του,με εικόνες του παρελθόντος να σε κατακλύζουν,δημιουργώντας αυτομάτως μια κατατονία. Δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα όμως. Σχεδόν τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Και είναι αλήθεια. Όμως δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς πεσσιμιστικά. Όσα όνειρα κι αν είδες να πέφτουν και να σπάνε. Να γκρεμίζονται σε μια στιγμή. Όσες φιλοδοξίες. Όσες χαρούμενες στιγμές έφυγαν. Όλα αυτά είναι το κρασί που ξαναγεμίζει το ποτήρι σου. Το πίνεις μια και έξω να σε κάψει στιγμιαία,και να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άσπρο πάτο.
