Είσοδος/Έξοδος.

Είναι το αυθόρμητο...Από'κει ξεκίνησαν όλα. Αλλά κρίμα να μην σε ξαναδώ από τόσο κοντά. Ο καθένας επιλέγει όμως. Είναι άγραφος κανόνας.
  Κι εκεί που τα συζητούσαμε,είπαμε ότι κάποιος από τους δύο θα πληγωθεί. Ήταν γνωστό από την αρχή. Εξάλλου ο έρωτας,σε αντίθεση με την αγάπη,είναι εγωιστικό συναίσθημα.

Το θέμα εντοπίζεται αλλού. Ό,τι ζεις με έναν άνθρωπο,βρίσκεται ανάμεσα σε σένα και σ'εκείνον. Είναι τα πράγματα που σε ενώνουν μαζί του.
  Εκεί έρχεται η διαδικασία της επιλογής. Μπορείς να τα κρατήσεις,ή μπορείς να τα φυσήξεις και να φύγουν. Όπως φυσάει κάποιος τη σκόνη. Τη σκόνη του χρόνου σε αυτήν την περίπτωση.

 Αλλά να ο κοινός τόπος και της αγάπης,και του έρωτα. Και στα δύο συναισθήματα,δεν υπάρχει μέση οδός. Δεν υπάρχουν ημίμετρα. Δεν υπάρχει το λίγο,μόνο το καθόλου και το πολύ.
 Δεν υπάρχει ίσως,μάλλον και ναι μεν,αλλά... Δεν υπάρχει όριο. Δεν υπάρχει το ως εδώ και μη παραπέρα.

Κι επειδή οι ανθρώπινες σχέσει είναι διμερείς. Ελπίζεις.
 Απλά τολμάς,κι ελπίζεις να νικήσεις. Αλλά ακόμα κι αν χάσεις,κι αν πληγωθείς..ακόμα κι αν χάσω,κι αν πληγωθώ,έχω εμένα. Εμένα,να με παρηγορώ και να με συνετίζω.

Εσύ,να δω από σένα πώς θα ξεφύγεις.

Α. όπως ο κίνδυνος

Στο δρόμο πάλι...και ξέρεις τι είχε γίνει μετά την τελευταία φορά, ε;;   Δεν ξέρεις;  

Δεν πειράζει,πέρασε τώρα... Και από το πουθενά,βρίσκεσαι με κάποιον να κάνετε διάλογο..

-Ξεκινάμε;

-Ναι,αλλά να το πάμε λίγο γρήγορα;

-Mέσα.

Οι δρόμοι ανοίγονται μπροστά. Ανεβαίνει ο ρυθμός,φεύγεις στον άδειο δρόμο.. Ή μήπως δεν ήταν και τόσο άδειος;

Tότε συμβαίνει κάτι μαγικό. Έκρηξη αδρεναλίνης. Δεν είσαι ο εαυτός σου. Αδρεναλίνη σε όλο σου το σώμα. Σε καταλαμβάνει μια υπερένταση και μια ευφορία συνάμα. Αδρεναλίνη,αδρεναλίνη,αδρεναλίνη,αδρεναλίνη. Δεν σταματάς πουθενά. Δεν περιμένεις τίποτα. Δεν σκέφτεσαι τίποτα. Το κεφάλι σου άδειασε από τις σκοτούρες. Δεν υπάρχει αύριο. Υπάρχει αυτή η στιγμή,εσύ και η αδρεναλίνη σου. Αδρεναλίνη να σε πλημμυρίζει. Με κάθε σου κίνηση.

Ήταν λίγα λεπτά. Αλλά θα τα θυμάσαι για πάντα. Και θα το επαναλάβεις σε κάθε ευκαιρία.

Αδρεναλίνη να σε τυφλώνει και να σε μανιπουλάρει. Μεθυστικό παραλήρημα σε μια όαση έντασης και έκστασης. Το μυαλό αδύναμο ν'ακολουθήσει ή απλά ανίκανο ν'αντισταθεί;

Μη σταματήσεις!

Αυτή η ώρα ήταν η κατάλληλη. Μια πόλη που ακόμα κοιμάται,και αναρωτιέσαι για πόσο ακόμα θα το κάνει. Έμεινες να στέκεις εκεί,και να σκέφτεσαι.
Τελικά τι αληθινό υπάρχει στη ζωή σου;
Αρνείσαι πεισματικά να δεις τι συμβαίνει,αλλά το συνειδητοποιείς. Αναγκαστικά.
Και ξεκινάς να περπατάς σε άδειους δρόμους.
Γύρισα πίσω. Εκεί που χωριζόμασταν μετά από τις βραδιές που περνούσαμε μαζί.
Μια ανάμνηση,σαν να έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Δεν με νοιάζει όμως,γιατί αυτά είναι που μένουν. Αυτά είναι που κρατάς.
Είναι τα βροχερά απογεύματα με τον καφέ,και τη βροχή να κυλάει στο τζάμι. Βρεγμένα ρούχα να στεγνώνουν μαζί,και ομπρέλες ξεχασμένες.
Και κάποτε όλα καταρρέουν,απλά γιατί δεν ήταν στη μοίρα τους να κρατήσουν. Τυχαίνει. Εξάλλου τα πράγματα συνήθως δεν έρχονται όπως τα θες. Όμως σου μαθαίνουν πράγματα,και είσαι ευτυχισμένος. Γιατί η ζωή είναι ωραία με τις εκπλήξεις της.
Φίλοι που νόμιζες ότι ήταν εκεί για σένα,έφυγαν. Και δεν στεναχωριέσαι γιατί έφυγαν,αλλά γιατί φέρθηκαν έτσι. Όμως σκέψου τι έμαθες μετά από όλο αυτό.
Θα μπορούσε να πει κανείς,ότι οι ανθρώπινες σχέσεις,είναι σαν τις δημόσιες συγκοινωνίες. Αν φοβάσαι ότι θα ξεμείνεις κάπου,ακόμα και το λάθος λεωφορείο να πάρεις,θα σε πάει κάπου αλλού,και μετά θα πάρεις κι άλλο λεωφορείο,για να μην ξεμείνεις εκεί που βρέθηκες. Στο τέλος,θα έχεις πάρει το σωστό,και τότε θα το ξέρεις,γιατί τότε μόνο θα φτάσεις σπίτι σου.

Πρόχειρα λόγια,άδειοι δρόμοι,περίεργοι τύποι,λεωφορεία που δεν έρχονται κι εσύ να περπατάς. Προσπαθώντας να γεμίσεις τη μοναξιά του δρόμου,ή μήπως τη δική σου;
Δεν έχει σημασία. Απλά μη σταματήσεις ποτέ να χαμογελάς,κι όλα τα υπόλοιπα θα είναι εκεί να σε περιμένουν. Να μαθαίνεις.