Μη σταματήσεις!

Αυτή η ώρα ήταν η κατάλληλη. Μια πόλη που ακόμα κοιμάται,και αναρωτιέσαι για πόσο ακόμα θα το κάνει. Έμεινες να στέκεις εκεί,και να σκέφτεσαι.
Τελικά τι αληθινό υπάρχει στη ζωή σου;
Αρνείσαι πεισματικά να δεις τι συμβαίνει,αλλά το συνειδητοποιείς. Αναγκαστικά.
Και ξεκινάς να περπατάς σε άδειους δρόμους.
Γύρισα πίσω. Εκεί που χωριζόμασταν μετά από τις βραδιές που περνούσαμε μαζί.
Μια ανάμνηση,σαν να έχει περάσει πολύς καιρός από τότε. Δεν με νοιάζει όμως,γιατί αυτά είναι που μένουν. Αυτά είναι που κρατάς.
Είναι τα βροχερά απογεύματα με τον καφέ,και τη βροχή να κυλάει στο τζάμι. Βρεγμένα ρούχα να στεγνώνουν μαζί,και ομπρέλες ξεχασμένες.
Και κάποτε όλα καταρρέουν,απλά γιατί δεν ήταν στη μοίρα τους να κρατήσουν. Τυχαίνει. Εξάλλου τα πράγματα συνήθως δεν έρχονται όπως τα θες. Όμως σου μαθαίνουν πράγματα,και είσαι ευτυχισμένος. Γιατί η ζωή είναι ωραία με τις εκπλήξεις της.
Φίλοι που νόμιζες ότι ήταν εκεί για σένα,έφυγαν. Και δεν στεναχωριέσαι γιατί έφυγαν,αλλά γιατί φέρθηκαν έτσι. Όμως σκέψου τι έμαθες μετά από όλο αυτό.
Θα μπορούσε να πει κανείς,ότι οι ανθρώπινες σχέσεις,είναι σαν τις δημόσιες συγκοινωνίες. Αν φοβάσαι ότι θα ξεμείνεις κάπου,ακόμα και το λάθος λεωφορείο να πάρεις,θα σε πάει κάπου αλλού,και μετά θα πάρεις κι άλλο λεωφορείο,για να μην ξεμείνεις εκεί που βρέθηκες. Στο τέλος,θα έχεις πάρει το σωστό,και τότε θα το ξέρεις,γιατί τότε μόνο θα φτάσεις σπίτι σου.

Πρόχειρα λόγια,άδειοι δρόμοι,περίεργοι τύποι,λεωφορεία που δεν έρχονται κι εσύ να περπατάς. Προσπαθώντας να γεμίσεις τη μοναξιά του δρόμου,ή μήπως τη δική σου;
Δεν έχει σημασία. Απλά μη σταματήσεις ποτέ να χαμογελάς,κι όλα τα υπόλοιπα θα είναι εκεί να σε περιμένουν. Να μαθαίνεις.