Μ.

Είχα ανάγκη από μια εξομολόγηση. Ένα κείμενο χωρίς ποιητικά πρέπει. Αλλά κάτι που πρέπει να ακουστεί. Τις τελευταίες μέρες,πάνω που δεν μονοπωλούσες τη σκέψη μου πλέον,ήρθε ένα γεγονός από το πουθενά.
-"Ξέρεις,έφυγε ο Μ.".
-"Kαλά και που πήγε;" χαμένος στις σκέψεις μου..
-"Έφυγε για ένα τελευταίο ταξίδι στην εθνική."

Όλα μονομιάς σκοτείνιασαν γύρω μου. Άρχισα να σκέφτομαι ότι πράγματα που θεωρείς δεδομένα,δεν είναι. Κλισέ σκέψεις που λησμονεί κανείς εύκολα. Όμως η απώλεια η συγκεκριμένη,ήταν ισχυρό σοκ.
Πάει καιρός που συναντήθηκα με τον Μ.
-"Τρως; O M. είναι έξω στο μπαλκόνι και με ρωτάει τι κάνεις."
-"Βγαίνω πες του."

Ο Μ. στεκόταν αγέρωχος να καπνίζει το τσιγάρο του,αγναντεύοντας το γρασίδι,έτσι όπως το έλουζε ο ανοιξιάτικος ήλιος. Με βλέπει και χαμογελάει. Τα πράσινά του μάτια,γεμάτα καλοσύνη μου άνοιγαν την καρδιά τους.
Με ρωτούσε για τη ζωή μου,για τις γκόμενες,τους φίλους,τα ξενύχτια. Με ρωτούσε,και μιλούσαμε,κι έλεγε και τα δικά του. Κι άκουγα με προσοχή. Πέρασαν δυο ώρες χωρίς να το καταλάβω. Χαιρετηθήκαμε,κι από τότε είχαμε να τα πούμε. Μάθαινα ότι ρωτούσες για μένα,και ότι ήσουν καλά.
Μου αρκούσε.
Αδερφέ μου,θα μου λείψεις. Θα μου λείψουν τα μελαγχολικά σου μάτια. Θα μου λείψη η μορφή σου,θα μου λείψει η φωνή σου.Κι όχι μόνο σε μένα.
Ήσουν μια ταλαιπωρημένη ψυχή. Κι έφυγες έτσι. Κρίμα ρε Μ.
Θα τα λέμε που και που ελπίζω. Να προσέχεις Μ. Καλό ταξίδι.


Υ.Γ. Εύχομαι όχι άλλες στεναχώριες στην οικογένεια του Μ.