Ανάμεσα στα δύο/ίσως.

Τελικά πόσο εύκολο είναι να βρεις αυτό που ψάχνεις; Αλλά και όταν το βρεις,πόσο εύκολο είναι να το κρατήσεις; Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατήρησα τη ρευστότητα των πραγμάτων και την ταχύτητα των αλλαγών που αυτή επιφέρει. Εκπληκτική. Απλά τα σχέδια σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα υπάρχουν πάντα για να ανατρέπονται και συνήθως με τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς και να αναλύσει. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να μην αγχώνεται για τίποτα. Με κάθε χτύπο του ρολογιού γίνεται και μια εκκαθάριση. Σκέψεων,καταστάσεων, ατόμων. Όλα περιστρέφονται γύρω από τον χρόνο,σχέσεις,άνθρωποι,αλλά και απλά αντικείμενα. Επαναλαμβάνομαι,ίσως καθώς αυτό είναι το συμπέρασμα που αποκομίζω. Ας δούμε ένα παράδειγμα από την καθημερινότητα μας για τη δοκιμασία του χρόνου με βάση τα αντικείμενα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Έστω ότι έχουμε δύο μπλούζες,πολλές φορές δεν έχει σημασία το ποσό που καταβάλλαμε για να τις αποκτήσουμε. Μπορεί η μία να ήταν ακριβότερη της άλλης. Όμως κάποια από τις δύο θα την ευχαριστηθείς περισσότερο από την άλλη,θα τη λίωσεις πάνω σου αλλά θα αντέξει και τα πολλαπλά πλυσίματα λόγω της χρήσης που της κάνεις. Την άλλη θα την φορέσεις μετρημένες φορές,και ίσως ξεβάψει,ίσως τρυπήσει,ίσως σκιστεί,ίσως,ίσως,ίσως. Κι ας είχαν την ίδια τιμή. Έτσι είναι ίσως και με τις σχέσεις. Ίσως κάθε σχέση να είναι μια μπλούζα που αντικατοπτρίζει τη διάθεση μας για κοινωνικοποίηση και την ανάγκη μας για αποδοχή στο κοινωνικό σύνολο. Ίσως να είναι καθρέπτης άλλων βαθύτερων εσωτερικών αναγκών. Ίσως να μην είναι τίποτα απ'όλα αυτά. Αυτό είναι σε θέση να το ξέρει μόνο ο καθένας μας ξεχωριστά,χαμένος στη δική του εσωτερική βούληση.

έρωτας;

Ξημερώνει σε μερικές ώρες. Το προσωπό της δεν λέει να φύγει από το μυαλό του. Η θύμιση είναι αυτή που οδηγεί σε μια ανεξήγητη νοσταλγία. Μελαγχολία. Θέλω πίσω αυτά που έζησα. Θέλω πίσω ό,τι είχα,θα σκέφτεται. Θέλω να είμαι ήρεμος και γαλήνιος σαν εκείνα τα πρωίνα που με αποχαιρετούσες,κι εγώ χαμογελούσα. Η μορφή της μετά από τόσον καιρό,συνεχίζει να είναι στο μυαλό του. Κι ας μην ξέρει τίποτα πλέον γι'αυτή. Κι ας έχουν χαθεί στην απεραντότητα του πλήθους που τους περιβάλλει. Το πλήθος τους κάνει αόρατους και ο καθένας κάνει πράγματα που τον γεμίζουν και τον κάνουν ευτυχισμένο. Ή μήπως όχι; Την τελευταία φορά που την είδα,ήμασταν ακόμα μαζί,μου είπε. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν χαθεί στην άκρη του δρόμου. Όταν την αναζήτησα ξανά,δεν ήταν πλέον εκεί. Είχε φύγει. Δεν ήθελε να πονάει άλλο. Προσπάθησα να την ξαναδώ,συνέχισε,αλλά δεν καταδέχτηκε. Έχει μείνει σαν ερωτηματικό μέσα μου. Μια ερώτηση μόνη της χαραγμένη στην καρδία μου,χωρίς να ξέρω την απάντηση. Και το χειρότερο,δεν γνωρίζω αν θα την μάθω ποτέ. Ίσως και να'ρθει όταν δεν έχει νόημα πλέον,τότε συνήθως έρχεται. Πασχίζω να βρω το νόημα αυτών των γεγονότων,αλλά δεν μπορώ,μου είναι πολύ δύσκολο. Αυτή η ζωή δεν μπορεί να προβλεφθεί. Θα'πρεπε να το ξέρεις εσύ καλύτερα απ'όλους. -Το ξέρω,και γι'αυτό ελπίζω.

Πέρασε η ώρα

Δεν ήταν πραγματική ανάγκη εξωτερίκευσης αυτό το κείμενο. Αλλά ίσως και να είναι. Ίσως από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να γενικεύσω όλα όσα σκέφτομαι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω. Όπως και να'χει αυτά είναι κάποιοι προβληματισμοί που είχα πρίν λίγο καιρό. Όχι ότι δεν τους έχω ακόμα, απλά πλέον είναι πιο ισχνοί. Λοιπόν πες μου. Πόσα πράγματα είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να κρατήσεις μια αγάπη; Για να κρατήσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου; Κάποιον που μέχρι πρότινος ήταν πολύ σημαντικός; Και τώρα,είναι ακόμα,αλλά τώρα εσύ έχεις μπερδευτεί. Τον θες πολύ,αλλά πόσο εαυτό θα χάσεις για να τον ανταλλάξεις με εκείνον; Κι εκείνος; Θα χάσει καθόλου εαυτό; Ή μόνο εσύ θα πρέπει να αλλάξεις; Είναι κάποιες στιγμές που έχεις φτάσει σε τέλμα και αναρωτιέσαι. Από δω και πέρα τι; Τι πιθανότητες υπαρχουν; Πόσο εύκολα αφήνεις να φύγει από δίπλα σου ένας άνθρωπος που αγάπησες τόσο πολύ; Κάποιος που ερωτεύτηκες όσο κανέναν άλλον; Που ξέφυγες από τα προσωπικά σου όρια γι’αυτόν; Ίσως στο τέλος να μην ερωτεύεσαι τους ανθρώπους και όσα ζεις μαζί τους,αλλά αυτά τα οποία έχεις φανταστεί ότι θα ζήσεις μαζί τους. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Όταν ο άλλος Δεν έχει παρόμοια φαντασία και απλά σιγά-σιγά,μέρα με τη μέρα γκρεμίζονται όλα όσα φαντάστηκες,όλα όσα περίμενες,όλα όσα ερωτεύτηκες. Όλες οι ιδέες. Και μία-μία,οι προσδοκίες πέφτουν αργά και σπάνε. Και κάνουν θόρυβο. Πολύ θόρυβο. Τον θόρυβο που κάνει κάτι εύθραυστο όταν σπάει.