έρωτας;

Ξημερώνει σε μερικές ώρες. Το προσωπό της δεν λέει να φύγει από το μυαλό του. Η θύμιση είναι αυτή που οδηγεί σε μια ανεξήγητη νοσταλγία. Μελαγχολία. Θέλω πίσω αυτά που έζησα. Θέλω πίσω ό,τι είχα,θα σκέφτεται. Θέλω να είμαι ήρεμος και γαλήνιος σαν εκείνα τα πρωίνα που με αποχαιρετούσες,κι εγώ χαμογελούσα. Η μορφή της μετά από τόσον καιρό,συνεχίζει να είναι στο μυαλό του. Κι ας μην ξέρει τίποτα πλέον γι'αυτή. Κι ας έχουν χαθεί στην απεραντότητα του πλήθους που τους περιβάλλει. Το πλήθος τους κάνει αόρατους και ο καθένας κάνει πράγματα που τον γεμίζουν και τον κάνουν ευτυχισμένο. Ή μήπως όχι; Την τελευταία φορά που την είδα,ήμασταν ακόμα μαζί,μου είπε. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν χαθεί στην άκρη του δρόμου. Όταν την αναζήτησα ξανά,δεν ήταν πλέον εκεί. Είχε φύγει. Δεν ήθελε να πονάει άλλο. Προσπάθησα να την ξαναδώ,συνέχισε,αλλά δεν καταδέχτηκε. Έχει μείνει σαν ερωτηματικό μέσα μου. Μια ερώτηση μόνη της χαραγμένη στην καρδία μου,χωρίς να ξέρω την απάντηση. Και το χειρότερο,δεν γνωρίζω αν θα την μάθω ποτέ. Ίσως και να'ρθει όταν δεν έχει νόημα πλέον,τότε συνήθως έρχεται. Πασχίζω να βρω το νόημα αυτών των γεγονότων,αλλά δεν μπορώ,μου είναι πολύ δύσκολο. Αυτή η ζωή δεν μπορεί να προβλεφθεί. Θα'πρεπε να το ξέρεις εσύ καλύτερα απ'όλους. -Το ξέρω,και γι'αυτό ελπίζω.