Φτώχειες

Κι εκεί καθόμασταν μαζί,παρέα,και λέγαμε τις "φτώχειες" μας. Μας πως πέρασαν έτσι τα χρόνια;
Ακόμα χθές θυμάμαι που η κάθε μέρα ήταν διαφορετική,που οι εποχές ξεχώριζαν,που ο κόσμος ερωτευόταν. Χθές ήταν που σε γνώρισα.
Μόλις χθές. Μα ξάφνου πώς άλλαξες έτσι; O χρόνος είναι που σ'έκανε έτσι;
Μα εσύ ακόμα είσαι παιδί. Έτσι ήταν τα παιδιά του χθές.
Και πόση αγνότητα έχουν αυτά τα μάτια; Πώς είναι,αλήθεια,να ήσουν παιδί του χθές;
H φτώχεια δεν μας άφησε να καταλάβουμε και πολλά...
Δεν πειράζει,αρκεί που σε γνώρισα. Αρκεί που είδα τα μάτια σου. Αρκεί που είδα το πρόσωπό σου. Αρκεί που με πήρες απ'το χέρι.
Αρκεί που υπάρχεις. Αρκεί που υπάρχετε.

Μεταμεσονύκτιο

Ήταν ακόμα μια από τις συνηθισμένες βραδιές. Προβλέψιμη μέχρι το τελευταίο λεπτό της. Θαρρείς και μια αόρατη δύναμη,κάθε φορά σε κάνει να τσακώνεσαι με τα εσώψυχά σου,αλλά και όλον τον κόσμο γύρω σου. Δεν πειράζει. Είναι ακόμα ένα βράδυ για τους ξενύχτηδες,τους απόκληρους ενός φωτεινού κόσμου.
Και να'σαι πάλι εκεί να ελπίζεις,να νιώθεις,να αισθάνεσαι.

Είναι παράξενη τούτου του κόσμου η αύρα,
στα χέρια σου η δυνάμη σαν όπλο γεμισμένο,
και μόλις βρεθείς στου μέσα σου το τέρμα,
μια ριπή έσκισε τον ίδιο τον αέρα,
εκείνον που έστεκε σαν κρίνο λαβωμένο.

Και πάλι οι ξενύχτηδες,στα ίδια μέρη πάνε.
Και θα τους δεις,πως γύρω σου γυρνάνε.
Μην προσπαθείς να αγνοείς και ας σε λοξοκοιτάνε.
Αυτή είναι η ζωή σου,αυτή και η στιγμή σου.

Χρόνος

Η νύχτα πέφτει πάντα με το ίδιο ρυθμό
έτσι έλεγε η δασκάλα, δε την πίστευα όμως
γιατί ήξερα πως η νύχτα μας έφερνε τα καλύτερα
δώρα.

Κάποιο βράδυ που δε ήξερα τι να κάνω,
η νύχτα ήταν άγρια, φυσούσε δυνατά και
το παλιό το σπίτι ήταν άδειο.
Μονάχα η γιαγιά είχε αποκοιμηθεί μπροστά
στην τηλεόραση.

Σε λίγες μέρες ή ώρες θα άλλαζε ο χρόνος
δε θυμάμαι έτος. Το μόνο που θυμάμαι
ήταν το αίσθημα το ίδιο, δε ήξερα τι να κάνω.

Πήγα και ξάπλωσα και η νύχτα δε μου έφερε κάποιο
καινούριο δώρο, παρά μόνο την απουσία σου.
Κάθε βράδυ το ίδιο και το ίδιο, δε σε αγαπώ.

Αναγέννηση

Μια νύχτα ζεστή,η πρώτη καλοκαιρινή,ήταν η αιτία να θυμηθώ...
Και κάπου εκεί,ξημερώματα,σκυμμένος πάνω στις σελίδες σημειώσεων,αποζητούσα κάτι άλλο.
Μια αναλαμπή ήρθε και ξεκίνησα να ψάχνω. Πολύ χρήσιμες αυτές οι οθόνες τελικά..
Το βρήκα! Δεν το πίστευα! Βρήκα πάλι αναμνήσεις,μνήμες παιδικών χρόνων,ευχάριστες.
Έπεσα για ύπνο,ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ανακάλυψης..
Σηκώνομαι μεσημεράκι,ανοίγω το ψηφιακό κουτί. Πρέπει να διαβάσω. Εικοσιπέντε βαθμούς Κελσίου και ηλιοφάνεια με ενημερώνει. Εκεί που αποζητούσα την ευτυχία στους δύο τροχούς και πουθενά μυαλό για διάβασμα,ο οργανισμός μου αποζητά να ξαναθυμηθεί ένα από τα καλύτερα και πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια της ζωής του. Έρωτες καλοκαιρινοί,παρέα,μπάλα,κολύμπι..κι ασυναίσθητα ο νους φεύγει... Δύο χιλιάδες πράγματα είχαν χωρέσει σε μια περίοδο,και μόνο δύο απέμειναν να τα πάρω μαζί μου φεύγοντας.. Ο αριθμός της σκηνής και η χρονολογία. Το ένα ίσως και να μην το θυμάμαι πλέον,θυμάμαι όμως τη χρονολογία.
Κι ας μην είχα τραβήξει φωτογραφίες,το έκαναν άλλοι για μένα,κι ας μην είχα τόσες πολλές γνωριμίες,το έκαναν άλλοι για μένα,κι ας μην ξαναπήγα,το έκαναν άλλοι για μένα.
Αλλά ξαναπήγα,με την ταξιδιάρα φαντασία μου,ένα κυριακάτικο μεσημέρι..και το αεράκι με χτυπούσε απαλά,καθώς τραγούδαγα καντάδες σε παιδικούς έρωτες και άγνωστες παρέες,με την κιθάρα μου,στο μπαλκόνι. Στο μπαλκόνι με θέα το καλοκαίρι,το μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα κάτω από τα πεύκα.

Σ'ευχαριστώ για τις τόσες αναμνήσεις που Αναγεννήθηκαν μέσα μου τόσα χρόνια μετά.
Όσα ακριβώς με περνούσες τότε.

Και πάλι...

Και πάνω που ο χρόνος είχε κάνει καλά τη δουλειά του
στη βιαστική είσοδο της ανοιξιάτικης μέρας

Και πάνω που ο ήλιος ήταν τόσο ψηλά
και έφεγγε όλη η φύση σαν ξάστερος ουρανός

Ήρθε μια μέρα και επέβαλλε στα σκούρα χρώματά της. Κι ήρθε μαζί σου η βροχή.

Δεν ήταν τυχαίο. Κι είπα πως έφυγες για πάντα,αλλά όχι.
Να'σουν πάλι όταν είχα ανάγκη την παρουσία σου. Με άγγιξες και μου έφτανε.

Η μέρα διαφορετική,φωτίστηκε. Σε θέλω ξανά εκεί.

Πάψε πια να στοιχειώνεις τα όνειρά μου,
θέλω λίγο το σώμα σου στην πραγματικότητα μου.

Σκέψεις Καλοκαιρινές

Ένα σκυλί,ένα ζευγάρι,
ένα σύνθημα,το κύμα μη μας πάρει...
Κοιτάζω ακόμα και λίγο γνέφω,στον γυαλό αυτό μόνος μου να μην αντέχω,
και που είσαι συ,σε θέλω τώρα,
όχι ακόμα λες,δεν ήρθε η ώρα..
Κι εγώ τρέχω και δεν φτάνω,
να μου το πεις άμα είν'και δεν σου κάνω...
Και το σκυλί γαβγίζει και μόνο τρέχει,μοναχό στην παραλία δεν αντέχει,
και θέλει τώρα να τ'αγκαλιάσεις,φιλιά και χάδια να το χορτάσεις.

Μα είναι κρίμα η μελωδία αυτή
να παίζει μόνο στην Αθήνα!

Και δεν μπορώ,δεν προλαβαίνω,μη μου λές,
δεν μπορώ να περιμένω!
Και σου γελάω και σου γνέφω,μακριά από σένα δεν αντέχω..

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ να μην ακούς,και το γέλιο σου μακριά από μένα να'ναι
μα ΔΕΝ θυμάμαι να ΛΥΠΑΜΑΙ!

Και σου γνέφω και γελώ,μακριά από σένα δεν αντέχω,
μικρή βροχούλα,
γελαστούλα....

Ο σταθμός

Και το τραίνο φτάνει... Κοιταζόμασταν πολλή ώρα,ήταν σαν να σε ήξερα από καιρό. Είπες τίποτα; Δεν πρόλαβες. Μα μήπως άκουσες κάτι στη σιγαλιά του σταθμού; Ο θόρυβος του τροχού που κυλάει στις ράγες είναι διαπεραστικός. Μα μήπως παρατήρησες κάτι πέρα από κείνο το δέντρο;
Ήταν εκεί που καθόμουν δίπλα,εκεί που περίμενα να σε δω να εξαφανίζεσαι,σαν τραίνο που μόλις έφυγε. Και δεν χαιρέτησες,μα ούτε ξαναμίλησες,μονάχα χάθηκες. Κι έμεινε ξοπίσω μόνο ο γκρίζος τοίχος,και μια ριπή ανέμου να κόβει τη σιωπή. Ούτε ένας θόρυβος,ούτε ένας ήχος. Μόνο σιωπή,της απουσίας σου κραυγή.

Μια τελευταία ανάσα

Είναι λίγος καιρός,από τότε που έφυγες μακριά. Κατεύθυνση άγνωστη,όμως σημασία είχε οτι θα ήσουν μακριά μου. Ένα τελευταίο βλέμμα μαρτυράει πολλά πράγματα. Δύσκολος ο αποχωρισμός. Μπορεί να έκανα πολλά,μα αποδείχθηκαν ελάχιστα. Κι όμως σε ήθελα. Αρκούσε.
Και μετά,μου λες φεύγω. Θα ξανάρθεις σκέφτηκα,αλλά έτσι όπως χάθηκες στη συννεφιά,χάθηκες για πάντα. Άραγε είναι μακρύ το ταξίδι; θα σε ξαναφέρει καθόλου προς τα'δω; Είναι λίγο νωρίς για να ξέρει κάποιος. Απρόβλεπτα τα παιχνίδια του χρόνου,κι εμείς πιόνια σε καθορισμένο ταμπλώ. Ελπίζω κάποτε,κάπου να ξαναδώ αυτά τα μάτια να με αντικρίζουν. Σίγουρα θα τ'αναγνωρίσω.

Σούζα στη ζωή.

Κι έτσι κάπως ξεκινάς τη ζωή... Μια τεράστια ευθεία.
Υπάρχουν στιγμές που ξεκινάει μια ανηφόρα,μικρή στην αρχή,αλλά μεγαλώνει στην πορεία. Και μετά τις ορθοπεταλιές στην ανάβαση,ώρα για την κατηφόρα. Σφυρίχτρες,φωνές,κακός χαμός. Ποτέ άλλοτε,μια κατρακύλα δεν είχε τόση πλάκα. Και μετά πάλι ανηφόρα,αλλά τόση κούραση. Όμως ελπίζεις,γιατί βλέπεις οτι κάποτε θα τελειώσει. Το βλέπεις φαίνεται.
"Η ζωή είναι μπροστά σας(μας)." Αυτά τα λόγια ακούς και συνεχίζεις με περίσση δύναμη. Σου δίνουν κουράγιο. Και τώρα ακούγονται σφυρίχτρες,πολύ πιο λίγες απ'ότι πριν. Και δεν τελειώνει ακόμα. Τελικά τι θα κάνεις; Δεν ξέρεις που πάνε οι υπόλοιποι,απλά ακολουθείς. Μέχρι ένα σημείο όμως. Μετά πρέπει να φύγεις,να γυρίσεις να προλάβεις. Αλλά στο τέλος,θα βρεθείς πάλι κοντά τους,κι αυτή τη φορά,θα είσαι μόνος,μπροστά. Και πάλι σφυρίχτρες και κουδούνες,και χαρά. Τελείωσε τώρα. Είσαι σπίτι.

Γλυκό μου παραμύθι

Αγκάλιασα προχθές τον ουράνο,επάνω σε μια φωτεινή αχτίδα
στο πρώτο σύννεφο θαρρώ,το πρόσωπό σου είδα.
Ήσουν γλυκιά και αέρινη,της φύσης η ελπίδα,
όμως γρήγορα χάθηκες,στην καρδιά μου μια αγκίδα.
Συνέχισα στα σύννεφα,τη μοίρα ν'αγναντεύω
και σαν αέρας ζεστός θα ελθώ,
τη θλίψη δε ζηλεύω.
Και καρτερούσα τη φωνή,τη δική σου που με σέρνει,
και όσο εγώ θα καρτερώ,τόσο αυτή δεν περιμένει.
Βιαζότανε και μ'έθλιβε,στη μοναξιά σαν πήγα,
μα γρήγορα με γύρισε με χάδια πολλά και άλλωτε λίγα.
Δεν είχε αποφασίσει,πότε γελούσε και πότε συνοφρυωμένη.
ήτανε σαν σε όνειρο να μπήκε,κι επέστρεψε αλλαγμένη
Τα όνειρα σ'αλλάζουνε,η θλίψη της εχάθη,γέμισε φως ο ουρανός,και διέλυσε τα πάθη.
(ή μήπως μόλις τ'άρχιζε;)

Γράμμα ξημερώματος

Αν βουτήξεις στο κενό; Τι θα πάθεις; Ίσως να μην έχεις να μου πεις κάτι αλλά αν πέσεις σε ένα πηγάδι βρίσκεσαι σε ένα κενό. Να ξέρεις όμως ότι ακριβώς κάτω από το κενό υπάρχει μια άλλη επιφάνεια στην οποία όλα τα ξεκινάς από τα μηδέν. Το ίδιο όνειρο που σου είπα ένα καλοκαίρι ακόμα με τρώει και με σαπίζει.

Ίδιες λέξεις σε βασανίζουν, ξέχνα τες, είναι ένα όνειρο, δαίμονες και κραυγές, φύγε.... Αν φύγεις τι θα αλλάξει; Θα μείνω εγώ και ο κύκλος της αγάπης, στα όρια του να σε περιμένω, ακόμα και αν γίνω γέρος, θα αγαπάω και δε θα είναι κακό και να είμαι αλλού δοσμένος. Πολλοί το έκαναν μα λίγοι το ομολόγησαν, εγώ μάλλον δε θα ανήκω σε καμία.

Πλαστικός Καθρέπτης

Τελικά,με τι αντάλλαγμα πουλάς τα πιο μεγάλα όνειρα;;
Ακόμα σε θυμάμαι,τότε που ήθελες ν'αλλάξουμε τον κόσμο. Υπάρχει όμως κάτι που δεν είχαμε υπολογίσει,λέγεται λογική και σύνεση. Αυξάνεται εκθετικά σε συνάρτηση με το χρόνο.
Κάποτε ήθελες ν'αλλάξεις τον κόσμο. Σου φαινόταν ότι πιο εύκολο,μα γρήγορα άλλαξες γνώμη. Αυτό συνέβη γιατί πάντα ανακάλυπτες οτι πίσω απ'αυτό που φαίνεται κρύβεται κάτι άλλο,και συνήθως πιο μεγάλο. Έτσι,άρχισες να σκέφτεσαι περισσότερο,και να πράττεις λιγότερο. Οι άσκοπες ενέργειες,έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο από άσκοπες σκέψεις.
Βυθισμένος στην παραζάλη αναρωτιόσουν,μήπως ήμουν παράταιρος μέσα στα μαύρα πιόνια;
Πόσο κακό ήταν να κάνω σκέψεις που δεν ήταν εφήμερες;
Πάντα μου άρεσε να κυνηγώ,κι ας ήταν Χίμαιρες.

Προσμονή

Ξεκινάει καλά η μέρα,μόνο αν ξέρω οτι θα σε δω. Πέρασες πολλές νύχτες μόνη,σε καταλαβαίνω. Το μυαλό μου σου αφιερώνει πολύ χρόνο τελευταία και κάτι θα ξέρει. Σε βλέπω,είσαι εκεί...κάθεσαι με αυτό το αγέρωχο ύφος.. Με κοιτάς. Χάνομαι,είναι αναπόφευκτο. Μια φλόγα διακρίνω στα χείλη σου και θέλω τόσο να τη σβήσω,μα τα μάτια λένε άλλα. Πως το κάνεις αυτό πια;
Προχωράω στο επόμενο βήμα προσεκτικά,θέλω τόσο να σε κάνω δική μου. Με κοιτάς ξανά. Μα αυτή τη φορά δεν χάνομαι. Έχω έναν στόχο,ίσως ποτέ μου να μην ησυχάσω αν δεν εκπληρωθεί..ο καιρός θα δείξει.
Σε παίρνω νοερά στην αγκαλιά μου,καθώς μόνο εκεί μπορώ προς το παρόν. Σε κοιτάζω εγώ αυτή τη φορά και τότε σε χάνω για πάντα.
Περιμένω να εμφανιστείς ξανά στο πλάι μου,έστω για μια στιγμή. Μπορείς ακόμα,αλλά πρόσεχε.. Μην καθυστερείς γιατί φεύγω,θα το μετανιώσω,αλλά θα το κάνω.
Αύριο τελευταία προθεσμία,για να με κοιτάξεις... Μια τελευταία φορά...
Πρίν φύγω.

Εποχιακό

Οι μέρες που ήσουνα εκεί
φύγανε,πάνε ανεπιστρεπτί.

Αλκοόλ και λήθη.
Μορφή εξαφανισμένη.

Νέος χρόνος,
μα παραμένει ο πόνος.

Σε αγαπά πολύ αυτή η πόλη.
Περπατώντας σ'έφερα στο νου.

Είναι δύσκολο αυτό που κάνεις.
Μη φοβηθείς,συνέχισε το.

Αναπολείς ακόμα εκείνες τις στιγμές;
Σου βγάζω το καπέλο και σε διώχνω.

Φύγε και μην ξανάρθεις.
Σε καλοσωρίζω πάλι.

Αναπολείς ακόμα εκείνες τις στιγμές;
Περάσανε σαν ήταν γιορτινές.

Καλή χρονιά σε όλους,με υγεία.