Γλυκό μου παραμύθι

Αγκάλιασα προχθές τον ουράνο,επάνω σε μια φωτεινή αχτίδα
στο πρώτο σύννεφο θαρρώ,το πρόσωπό σου είδα.
Ήσουν γλυκιά και αέρινη,της φύσης η ελπίδα,
όμως γρήγορα χάθηκες,στην καρδιά μου μια αγκίδα.
Συνέχισα στα σύννεφα,τη μοίρα ν'αγναντεύω
και σαν αέρας ζεστός θα ελθώ,
τη θλίψη δε ζηλεύω.
Και καρτερούσα τη φωνή,τη δική σου που με σέρνει,
και όσο εγώ θα καρτερώ,τόσο αυτή δεν περιμένει.
Βιαζότανε και μ'έθλιβε,στη μοναξιά σαν πήγα,
μα γρήγορα με γύρισε με χάδια πολλά και άλλωτε λίγα.
Δεν είχε αποφασίσει,πότε γελούσε και πότε συνοφρυωμένη.
ήτανε σαν σε όνειρο να μπήκε,κι επέστρεψε αλλαγμένη
Τα όνειρα σ'αλλάζουνε,η θλίψη της εχάθη,γέμισε φως ο ουρανός,και διέλυσε τα πάθη.
(ή μήπως μόλις τ'άρχιζε;)