Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Ανάμεσα στα δύο/ίσως.

Τελικά πόσο εύκολο είναι να βρεις αυτό που ψάχνεις; Αλλά και όταν το βρεις,πόσο εύκολο είναι να το κρατήσεις; Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρατήρησα τη ρευστότητα των πραγμάτων και την ταχύτητα των αλλαγών που αυτή επιφέρει. Εκπληκτική. Απλά τα σχέδια σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα υπάρχουν πάντα για να ανατρέπονται και συνήθως με τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς και να αναλύσει. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να μην αγχώνεται για τίποτα. Με κάθε χτύπο του ρολογιού γίνεται και μια εκκαθάριση. Σκέψεων,καταστάσεων, ατόμων. Όλα περιστρέφονται γύρω από τον χρόνο,σχέσεις,άνθρωποι,αλλά και απλά αντικείμενα. Επαναλαμβάνομαι,ίσως καθώς αυτό είναι το συμπέρασμα που αποκομίζω. Ας δούμε ένα παράδειγμα από την καθημερινότητα μας για τη δοκιμασία του χρόνου με βάση τα αντικείμενα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Έστω ότι έχουμε δύο μπλούζες,πολλές φορές δεν έχει σημασία το ποσό που καταβάλλαμε για να τις αποκτήσουμε. Μπορεί η μία να ήταν ακριβότερη της άλλης. Όμως κάποια από τις δύο θα την ευχαριστηθείς περισσότερο από την άλλη,θα τη λίωσεις πάνω σου αλλά θα αντέξει και τα πολλαπλά πλυσίματα λόγω της χρήσης που της κάνεις. Την άλλη θα την φορέσεις μετρημένες φορές,και ίσως ξεβάψει,ίσως τρυπήσει,ίσως σκιστεί,ίσως,ίσως,ίσως. Κι ας είχαν την ίδια τιμή. Έτσι είναι ίσως και με τις σχέσεις. Ίσως κάθε σχέση να είναι μια μπλούζα που αντικατοπτρίζει τη διάθεση μας για κοινωνικοποίηση και την ανάγκη μας για αποδοχή στο κοινωνικό σύνολο. Ίσως να είναι καθρέπτης άλλων βαθύτερων εσωτερικών αναγκών. Ίσως να μην είναι τίποτα απ'όλα αυτά. Αυτό είναι σε θέση να το ξέρει μόνο ο καθένας μας ξεχωριστά,χαμένος στη δική του εσωτερική βούληση.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

έρωτας;

Ξημερώνει σε μερικές ώρες. Το προσωπό της δεν λέει να φύγει από το μυαλό του. Η θύμιση είναι αυτή που οδηγεί σε μια ανεξήγητη νοσταλγία. Μελαγχολία. Θέλω πίσω αυτά που έζησα. Θέλω πίσω ό,τι είχα,θα σκέφτεται. Θέλω να είμαι ήρεμος και γαλήνιος σαν εκείνα τα πρωίνα που με αποχαιρετούσες,κι εγώ χαμογελούσα. Η μορφή της μετά από τόσον καιρό,συνεχίζει να είναι στο μυαλό του. Κι ας μην ξέρει τίποτα πλέον γι'αυτή. Κι ας έχουν χαθεί στην απεραντότητα του πλήθους που τους περιβάλλει. Το πλήθος τους κάνει αόρατους και ο καθένας κάνει πράγματα που τον γεμίζουν και τον κάνουν ευτυχισμένο. Ή μήπως όχι; Την τελευταία φορά που την είδα,ήμασταν ακόμα μαζί,μου είπε. Την κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν χαθεί στην άκρη του δρόμου. Όταν την αναζήτησα ξανά,δεν ήταν πλέον εκεί. Είχε φύγει. Δεν ήθελε να πονάει άλλο. Προσπάθησα να την ξαναδώ,συνέχισε,αλλά δεν καταδέχτηκε. Έχει μείνει σαν ερωτηματικό μέσα μου. Μια ερώτηση μόνη της χαραγμένη στην καρδία μου,χωρίς να ξέρω την απάντηση. Και το χειρότερο,δεν γνωρίζω αν θα την μάθω ποτέ. Ίσως και να'ρθει όταν δεν έχει νόημα πλέον,τότε συνήθως έρχεται. Πασχίζω να βρω το νόημα αυτών των γεγονότων,αλλά δεν μπορώ,μου είναι πολύ δύσκολο. Αυτή η ζωή δεν μπορεί να προβλεφθεί. Θα'πρεπε να το ξέρεις εσύ καλύτερα απ'όλους. -Το ξέρω,και γι'αυτό ελπίζω.

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Πέρασε η ώρα


Δεν ήταν πραγματική ανάγκη εξωτερίκευσης αυτό το κείμενο. Αλλά ίσως και να είναι. Ίσως από τις λίγες φορές που δεν μπορώ να γενικεύσω όλα όσα σκέφτομαι. Κι αυτό γιατί δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω. Όπως και να'χει αυτά είναι κάποιοι προβληματισμοί που είχα πρίν λίγο καιρό. Όχι ότι δεν τους έχω ακόμα, απλά πλέον είναι πιο ισχνοί. Λοιπόν πες μου. Πόσα πράγματα είσαι διατεθειμένος να κάνεις για να κρατήσεις μια αγάπη; Για να κρατήσεις έναν άνθρωπο στη ζωή σου; Κάποιον που μέχρι πρότινος ήταν πολύ σημαντικός; Και τώρα,είναι ακόμα,αλλά τώρα εσύ έχεις μπερδευτεί. Τον θες πολύ,αλλά πόσο εαυτό θα χάσεις για να τον ανταλλάξεις με εκείνον; Κι εκείνος; Θα χάσει καθόλου εαυτό; Ή μόνο εσύ θα πρέπει να αλλάξεις; Είναι κάποιες στιγμές που έχεις φτάσει σε τέλμα και αναρωτιέσαι. Από δω και πέρα τι; Τι πιθανότητες υπαρχουν; Πόσο εύκολα αφήνεις να φύγει από δίπλα σου ένας άνθρωπος που αγάπησες τόσο πολύ; Κάποιος που ερωτεύτηκες όσο κανέναν άλλον; Που ξέφυγες από τα προσωπικά σου όρια γι’αυτόν; Ίσως στο τέλος να μην ερωτεύεσαι τους ανθρώπους και όσα ζεις μαζί τους,αλλά αυτά τα οποία έχεις φανταστεί ότι θα ζήσεις μαζί τους. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Όταν ο άλλος Δεν έχει παρόμοια φαντασία και απλά σιγά-σιγά,μέρα με τη μέρα γκρεμίζονται όλα όσα φαντάστηκες,όλα όσα περίμενες,όλα όσα ερωτεύτηκες. Όλες οι ιδέες. Και μία-μία,οι προσδοκίες πέφτουν αργά και σπάνε. Και κάνουν θόρυβο. Πολύ θόρυβο. Τον θόρυβο που κάνει κάτι εύθραυστο όταν σπάει.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Ένας χρόνος-και κάτι-μετά.

Χρόνος. Μια λέξη που περιέχει όλη μας τη ζωή. Ανθρώπους που γνωρίσαμε,στιγμές που ζήσαμε,λόγια που είπαμε,και λόγια που κρατήσαμε για τον εαυτό μας. Βιώματα. Εμπειρίες που ανοικοδομούν ένα άτομο στο σύνολο του. Και έτσι ακριβώς όπως τον βοηθάνε να ωριμάσει και να επεκτείνει την προσωπικότητα του,έτσι τον ωθούν και να τα γκρεμίσει όλα σε μια στιγμή.
    Όλα αυτά,ετούτη εδώ η λέξη. Χρόνος. Τόσο σημαντικός και τόσο ποθητός. Ο χρόνος  που αναζητήσαμε για φιλοδοξίες,ο χρόνος που αναζητήσαμε για να επιμηκύνουμε το βάθος των εμπειριών μας. Ο χρόνος που βρέθηκε για καταστάσεις που δεν το άξιζαν. Για μισό λεπτό! Υπάρχουν καταστάσεις που έχουν αξία,και άλλες που δεν εχουν;        Όχι.  
   Όλα αξίζουν να τα ζήσει ο άνθρωπος. Όλα του χρησιμεύουν. Γιατί  ο χρόνος περνά,και όσα περισσότερα ζεις,τόσο μαθαίνεις να εκμεταλλεύεσαι καλύτερα τον χρόνο που περνάει,και να τον κατανέμεις σοφά.
   Ο χρόνος που πέρασε στην άδεια παραλία. Ο χρόνος που πέρασε κοιτώντας το κενό,χαμμένος σε αναμνήσεις. Ο χρόνος που πέρασε όταν περισσότερο σκεφτόσουν τα λόγια και λιγότερο τις πράξεις. Ο χρόνος,ο χρόνος,ο χρόνος. Και όταν όλα έρθουν όπως θες,τότε ξέρεις ότι έπραξες σωστά και διαχειρίστηκες σωστά τις στιγμές καθώς περνούσαν από δίπλα σου,και όχι αφού σε προσπέρασαν. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό. Αυτό πρέπει να μάθεις να ελέγχεις. Και τότε θα ελέγχεις τη ζωή σου,την παρουσία σου,το στίγμα σου,την υπόσταση σου.
   Ο χρόνος είναι εχθρός και φίλος. Σαν ένα ατελείωτο ξημέρωμα,σε μαγεύει και σε οδηγεί εκεί που θέλει. Σαν ένα μεθυσμένο ερωτικό κάλεσμα σου αδειάζει το μυαλό απ'όλη τη φαιά σου ουσία,παγιδεύοντας και τις πέντε αισθήσεις σου. Σαν ένα λουλούδι που προκαλεί τις μέλισσες στον ξέφρενο χορό της γονιμότητας. Γιατί αυτό είναι ο χρόνος. Το σύνθημα να δεις μπροστά. Χωρίς να μπορείς να κοιτάξεις πίσω. Χρόνος για το τώρα. Χρόνος για το μέλλον. Χρόνος για αυτά που σε πάνε μπροστά. Αυτά που σε προκαλούν να κοιτάξεις πίσω,δεν έχουν θέση στον χρόνο. Ο χρόνος τα αποβάλλει. Είναι εκεί,για να μείνει ο καλύτερος σου φίλος,στο παιχνίδι της ζωής. Πρόσεξε όμως. Αν τον παραμελήσεις,και οι σειρήνες θα σε επηρρεάσουν σε αυτό,θα γίνει ο χειρότερος εχθρός σου. Γιατί και  οι εφιάλτες,για να ριζώσουν στο υποσυνείδητο,χρόνο θέλουν. Εσύ που θα τον δώσεις;
  

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Άλλο ένα ποτήρι..

Καθισμένος σε αυτήν την γνωστή θέση. Ακόμα μια φορά. Και να σκέφτομαι,τι άλλο... ;
Πάει λίγος καιρός που δεν ήθελα τίποτα άλλο για να είμαι ευτυχισμένος. Και τώρα πάλι πίσω στη φθινοπωρινή μελαγχολία και μιζέρια. Με ψυχολογικές μεταπτώσεις που ακολουθούν τα σκαμπανεβάσματα της θερμοκρασίας. Αντιστρόφως ανάλογα.
  Οι κλιματικές συνθήκες  κατάλληλες για ευδιαθεσία. Ήλιος παντού,καθαρός ουρανός. Έρωτας σε όλη την πόλη. Καλοκαιρινός. Όψιμος. Εδώ όμως το ραδιόφωνο παίζει μια μελαγχολική μελωδία. Τα βιβλία μένουν ανοιχτά να περιμένουν,και όλα μοιάζουν τόσο άδεια και βαρετά. Υποχρεώσεις που σε πιέζουν πάνω από το κεφάλι σου επίμονα. Που βρίσκονται παντού όπου κι αν κοιτάξεις.

Και περιμένεις,υπομονετικά. Ή μήπως δεν πρέπει;  Ο χρόνος είναι αυτός που κρίνει. Προς το παρόν,αντιμετωπίζεις ότι σου συμβεί με ψυχραιμία και εγκράτεια. Έτσι έμαθες να κάνεις. Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει σε αυτή τη ζωή,αργά ή γρήγορα. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Είναι συμπαντική νομοτέλεια.
 Το ποτήρι σε κοιτάζει μισοάδειο,και το τσιγάρο στο τασάκι,περιμένει υπομονετικά να το ξαναπιάσεις. Μια γερή ρουφηξιά,και μια σκέψη στο άπειρο,καθώς διαλύεται ο καπνός. Μακάρι να μπορούσαν να διαλυθούν έτσι και όλες οι σκοτούρες. Το μυαλό δουλεύει μόνο του,με εικόνες του παρελθόντος να σε κατακλύζουν,δημιουργώντας αυτομάτως μια κατατονία. Δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα όμως. Σχεδόν τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
 Και είναι αλήθεια. Όμως δεν μπορείς να σκέφτεσαι συνεχώς πεσσιμιστικά. Όσα όνειρα κι αν είδες να πέφτουν και να σπάνε. Να γκρεμίζονται σε μια στιγμή. Όσες φιλοδοξίες. Όσες χαρούμενες στιγμές έφυγαν. Όλα αυτά είναι το κρασί που ξαναγεμίζει το ποτήρι σου. Το πίνεις μια και έξω να σε κάψει στιγμιαία,και να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Άσπρο πάτο.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Μη φοβάσαι.


Όταν αναζητούμε αιτίες,κάνουμε ερωτήσεις. Προσπαθούμε να βρούμε κάτι που θα μας καθησυχάσει. Κάτι που θα μας ηρεμήσει. Τελικά όμως τι ψάχνουμε πραγματικά;
Είναι αυτό που θα μπορέσει να μας προσφέρει την εσωτερική μας ασφάλεια. Να νιώσουμε εμείς ασφαλείς. Να συνειδητοποιήσουμε ή και να πείσουμε τον εαυτό μας πολλές φορές,ότι όλα είναι έτσι όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε.
Και κάπως έτσι,προσφέρεται απλόχερα μια ψευδαίσθηση. Τις περισσότερες φορές,τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται,και όσο και να νομίζουμε ότι βρήκαμε τη λύση,αυτό δε συμβαίνει. Γιατί πολύ απλά εμπιστευόμαστε μια ψευδαίσθηση. Μια στρεβλή παρουσίαση της πραγματικότητας. Διαστρεβλωμένη οπτική γωνία.
Και τότε παρουσιάζεται η αμφισβήτηση. Αμφισβήτηση σε όσα βεβιασμένα συμπεράσματα εξάχθηκαν. Γιατί δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος. Απλά ελπίζεις να ισχύουν έτσι όπως τα σκέφτηκες,για έναν λόγο. Έτσι είσαι καλύτερα προετοιμασμένος.
Και πάλι καταλήγουμε στο ίδιο ζητούμενο. Συναισθηματική ασφάλεια.
Αλλά πρόσεξε. Κανείς δεν είναι άτρωτος στο τέλος. Και η καλύτερη προετοιμασία γίνεται μόνο όταν το γνωρίζεις ήδη αρκετά καλά αυτό.


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Ξενοδοχείο μυριάδων αστεριών

Συνήθεια να γυρίζεις ξημερώματα. Όχι μόνος. Όμορφες μέρες. Πού σταματάει και πού τελειώνει η στιγμή;
Είναι αυτό που νομίζεις ή απλά ζεις στο δικό σου κόσμο με αυταπάτες;
Κοιτάς τις πληγές σου και το ρολόι. Η συντροφιά και πάλι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Το ποτήρι,το μολύβι,το χαρτί και η σιωπή. Ελπίζεις ότι συμβαίνει κάτι,με τον τρόπο που έπρεπε. Όμως είναι έτσι;
Όταν το ξενύχτι γίνεται συνήθεια,κάτι έχει αλλάξει. Αναμφίβολα.
Αυτή την αλλαγή την αποζητάει το μυαλό καιρό,και το σώμα. Είναι μια κάθαρση της ψυχής στον καλοκαιρινό αέρα,σαν όλα να φεύγουν μεμιάς από πάνω σου. Τελικά αυτό ζητούσες;
Μόνο ειλικρίνεια. Θέλω να ακούω την αγάπη. Ρίγος με πιάνει στον απόηχο της,έτσι,καθώς ο ήλιος βγαίνει. Και μόλις πέσει πάλι,θα είσαι ακόμα εκεί να χάνεσαι στη νύχτα;