Αυταπάτη ή Όνειρο;;;

Μια μικρή νότα απαισιοδοξίας για Παρασκευή απόγευμα. Ήταν μια ασυνήθιστη μέρα. Το κρύο έπεφτε βαρύ δεδομένης της ώρας. Κάποια στιγμή θεώρησε πως τα βάσανά του τελείωσαν. Όντως συνέβη αυτό,αλλά μόνο για λίγο,γιατί μετά ήρθε εκείνη. Τίποτα το ασυνήθιστο μέχρι εδώ για Παρασκευή. Κόσμος έρχεται και φεύγει. Το θέμα όμως είναι,τι σημασία θα έχει αυτό για σένα,για τον οποιονδήποτε. Έτσι λοιπόν,για εκείνον στην αρχή δεν είχε καθόλου.
Ύστερα απο λίγο η γνώμη του άρχιζε να αλλάζει. Όσο περνούσε η ώρα,τόσο μεγάλωνε το ενδιαφέρον,και από τις δύο πλευρές. Εκείνη σκεφτόταν διάφορα,κι εκείνος επίσης. Δύο άνθρωποι που απλά έδειχναν τα πάντα με ένα βλέμμα.
Η ώρα πέρασε για τα καλά. Στεκόταν ακόμα εκεί. Ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Και οι δύο το γνώριζαν από πριν ότι θα συνέβαινε. Ο πιο τολμηρός από τους δυο,έκανε την κίνηση που θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι. Δεν είναι όμως όλα στο χέρι μας. Δεν το υπολόγισε αυτό και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενε. Μέσα τους όμως και οι δύο γνώριζαν οτι τίποτα δεν τελείωσε,αλλά και τίποτα δεν άρχισε.
Η επόμενη ημέρα κύλησε ήρεμα,με λίγη ζήλεια βέβαια,που πάντα υπάρχει,αλλά απόλυτα δικαιολογημένη. "Δεν φταίω εγώ του είπε". Αυτός δεν μίλησε. Ίσως και να έφταιγες,σκέφτηκε,λιγάκι. Σε λίγο ήρθε το βράδυ που δεν ήταν και τόσο ευχάριστο. Τίποτα δεν πήγαινε όπως θα έπρεπε. Και μετά από αρκετό περπάτημα,και γενικότερα ευχάριστες στιγμές,η προσγείωση ήταν ακόμα πιο ανώμαλη.
Το ξημέρωμα τον βρήκε μόνο,βυθισμένο στις σκέψεις του με θέα την άδεια πόλη. Είναι όμορφα εδω κάτω σκέφτηκε,αλλά θα ήταν ακόμα πιο όμορφα αν ήμουν μαζί της. Ακόμα ζήλευε. Το βλέμμα της του είχε ξυπνήσει ένα παράξενο ενδιαφέρον...
Παράξενο ενδιαφέρον για ν'ανακαλύψει το ύπουλο,στημμένο παιχνίδι του έρωτα. Και γι'αυτό δεν κοιμήθηκε,ήταν πολύ νευρικός. Έπρεπε να κερδίσει και αυτή τη φορά. Ποτέ δεν έμαθε να χάνει,όσες φορές κι αν έφαγε τα μούτρα του.
Κι εκείνη σκεφτόταν.. Σκεφτόταν πως θα ήταν αν βρισκόταν μαζί του αυτές τις ώρες,αυτές τις μέρες.
Αμηχανία,και μια μελαγχολία. Την έχανε πάλι. Για πολλοστή φορά μέσα σε τρεις μέρες,μόνο που αυτή τη φορά,θα την χάσει για περισσότερο. Λίγο περισσότερο από την προηγούμενη φορά.Λιγάκι...
Αποχαιρετιστήκαν,αλλά κανείς τους δεν πρόσεχε τα λόγια του άλλου. Συγκεντρώθηκαν στο βλέμμα. Όμως ίσως να μην είχε σημασία πια. Όπως δεν είχε και για εκείνον στην αρχή.

(σ.σ. "οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα")