Οι μέρες κυλάνε...

Σκεφτόταν συνέχεια πώς θα πρέπει να αντιδράσει. Ήρθε σε δύσκολη θέση βλέπεις και ήθελε να το αποφύγει. Πάνω που είχε αποφασίσει και υπήρχε κάποιος για εκείνη,εντελώς ξαφνικά,μια μέρα,ήρθε ένας άλλος. Δεν ήθελε να το πιστέψει,αλλά αυτός ο "καινούργιος" την έκανε να αισθάνεται όπως δεν είχε νιώσει ποτέ. Την κοιτάει απλά,και μόνο αυτό της φτάνει. Αρκεί αυτό για να ξέρει οτι θα είναι δίπλα της σε ότι κι αν χρειαστεί.
Κι όμως εκείνη ακόμα διστάζει. Ποτέ δεν ήταν από τους ανθρώπους που τολμάνε.

Άδειο σπίτι,μπαίνω μέσα και κάθομαι στο γραφείο,δίπλα μου χαρτιά,αναμνήσεις όλες των τελευταίων ημερών. Το μυαλό μου παίζει παιχνίδια,και φέρνω πάλι εσένα στη σκέψη μου.
Άραγε πού να'σαι; Τι να κάνεις; Είναι όλα τόσο πεζά χωρίς εσένα. Πάει καιρός απο τότε που συναντηθήκαμε. Όχι πολύς. Να με σκέφτεσαι.
Κι όταν γράφεις στο χιόνι κάτι για μένα,θα'μαι ο αέρας που θα φυσάει και θα το δω. Κι όταν γράψεις στην άμμο,θα'μαι το κύμα που θα το σβήσω,και θα το πάρω μαζί μου,να το έχω πάντα δίπλα μου.

Όμως αυτές τις μέρες,θα τολμήσει. Το πήρε απόφασει,ύστερα από βαθύ στοχασμό. Πρέπει να το κάνει. Να μη νιώθει ύστερα τύψεις. Και θα το κάνει. Κι ότι βγει.

Κάποτε του είπε πως δεν πιστεύει ότι υπάρχει Παράδεισος. Κι εκείνος της απάντησε πως τι είναι Παράδεισος το καθορίζουμε εμείς. Παράδεισος μπορεί απλά να είναι εσύ κι εγώ.

Έτρεξε αμέσως να τον βρει. Μόλις τον είδε,κοιτάχτηκαν στιγμιαία. Ήταν όπως την πρώτη φορά. Χώθηκε στην αγκαλιά του. Τελικά,Παράδεισος υπάρχει,ψιθύρισε.