Όλοι μιλάνε για την εποχή του χρόνου που έχει τη μεγαλύτερη καταναλωτική και μη γιορτή,τα Χριστούγεννα. Μα κάποιος εκεί έξω δεν θέλει ούτε να τα σκέφτεται. Βλέπεις,θα τα περάσει πάλι μόνος του,ακόμα μια χρονιά,και δεν θέλει. Είναι βαρύς ο πόνος της μοναξιάς. Ήθελε μέχρι τα Χριστούγεννα να είχε βρει κάποια συντροφιά που θα απάλυνε αυτόν τον πόνο.
Έψαξε πολύ,και όταν τελικά τη βρήκε και θέλησε να την φέρει κοντά του,εκείνη αρνήθηκε. Όχι κατηγορηματικά,αλλά με περισσή ευγένεια. Με τρόπο που άφηνε περιθώρια,αρκετά φαρδιά,όσο το άνοιγμα των φτερών ενός κουνουπιού. Δύσκολο με λίγα λόγια,μα όχι και ακατόρθωτο. Έτσι και αυτός κάθε μέρα τη σκεφτόταν,και πάσχιζε να βρει τρόπους για να την προσεγγίσει,όσο το δυνατόν πιο ομαλά,ώστε να μην ερχόταν αντιμέτωπος και με δεύτερη άρνηση.
Κάθε βράδυ,όλα τα πιθανά σενάρια γυρόφερναν στο μυαλό του,και συνδυάζονταν με τρόπο που προέκυπτε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτή στην αγκαλιά του,και ευτυχιά,για μια φορά τα Χριστούγεννα. Και τελικά η τόση σκέψη απέδωσε,μα τα Χριστούγεννα έιχαν πια περάσει,κι εκείνος τόσο μόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου